Met elk boek dat Anthonie Holslag schrijft, schrijft hij zich meer en meer mijn kant op. Ik word een Fan!!! Jawel… een met een hoofdletter. Niet alleen prachtig aan de binnenkant, maar de buitenkant is ook meer dan oogstrelend én met een leeslint, wat ik overigens niet gebruik. Een boekenlegger vind ik veel handiger, dus zit dat verdoemde lint alleen maar in de weg en verveelt me zeker een pagina of veertig. Het schiet eruit, blijft niet zitten en als je het helemaal zat bent en er aan toe bent om het eruit te knippen, dan blijft het eindelijk zitten, alsof het aanvoelt, dat haar einde nabij is. Zuchtend lees je eindelijk ongestoord verder.
Goed… klaar hiermee. Het boek! Het was meer dan toevallig dat ik dit boek iets later binnen kreeg dan Dracul van Darce Stoken en J.D. Barker, wat ik dus eerder las dan Vergruisde stemmen. Het was een aparte ervaring om beide boeken direct na elkaar te lezen, omdat beide verhalen zoveel raakpunten hebben en zelfs soms zo aanvoelden of ze elkaar aan vulden. Misschien zelfs leemtes invulden, waarvan ik in eerste instantie niet zag dat die er waren. Zoals gezegd… een aparte ervaring.
Vergruisde stemmen dus. Zoals een vampier je leegzuigt, zoog het verhaal mij het boek binnen.
Op de achterflap: “Een literatuurwetenschapper doet onderzoek naar de schrijver Bram Stoker en diens klassieke roman ‘Dracula’. In de archieven van de stad Dublin vindt hij een oud, handgeschreven manuscript, met de titel ‘De vampier’.
Hij wordt ondergedompeld in een vertelling over sterfelijkheid, onsterfelijkheid, het menselijke, het onmenselijke en hun geliefden. Hoe meer hij leest, des te meer hij beseft dat het verhaal hem op een noodlottig pad probeert te krijgen.
Sommige verhalen leven, zo ontdekt hij. Ze leven en hebben tanden, ze kunnen je verslinden…”
Deze woorden alleen al hebben een grote aantrekkingskracht op mij! Laat staan het verhaal zelf, dat me verslaafde met de pulsatie van het verhalende ritme. Het is amper mogelijk je er los van te maken en naar bed te gaan. Je wilt meer, alleen maar meer en nog meer en de broodnodige nachtrust is ver te zoeken. Zodra je verslaafd raakt aan het bloed, dan raakt je ook verslaafd aan de letters, de woorden, de zinnen. De zinderende zinnen! Ik moet slapen, maar ik moet ook door. Wat een verschrikkelijk dilemma, wat een onmogelijke keuze! Uiteindelijk lukt het me los te rukken uit de ogen van het boek. Slapen moet ik. Kracht opdoen om morgen meer te lezen, kracht om meer verhaal tot me te kunnen nemen. Het boek ligt nu voor me op tafel en staart me aan. Het dwingt me het weer op te pakken, om door te gaan waar ik bleef. Maar nee… standvastig vluchtte ik de kamer uit.
Overtuigd? Nog niet? Ik kan het, denk ik, niet stelliger brengen. Dit boek moet je lezen als je van horror, geweldige horror houdt! Het kan zich absoluut meten met wat internationale schrijvers brengen. Dus ook met Dacre Stoker, de achterkleinneef van de Ierse auteur. Dat is het enige wat Antonie Holslag mist, de rechtstreekse (nou ja… achterkleinneef?) verbinding met Bram Stoker, maar dat maakt hij in geestelijke zin meer dan goed!
Het is tegelijk een verhaal en een wetenschappelijke verhandeling. De moraliteit en seksualiteit van de negentiende eeuw, de achtergrond van het verhaal over Bram Stoker en zijn Dracula, beroemd geworden na zijn dood! Prachtig boek en een prachtig verhaal. Ik noem het een must!!!