Fandata
De Bibliografie van het Fantastische.
Laat je verbazen! Je zult versteld staan van alles wat deze website te bieden heeft. Fandata.nl is een website met een continu groeiende database gevuld met Fantastiek in het Nederlandse taalgebied. Waarom? Sciencefiction, Fantasy en Horror prikkelt de verbeelding oneindig; het is niet gebonden aan onze kennis van de wereld om ons heen. Dat is wat het team van Fandata verbindt. Al meer dan 40 jaar verzamelen we informatie rondom Fantastiek. Er blijft nog veel te ontdekken en onderzoeken op dit gebied. Dagelijks zijn we actief met het aanvullen van informatie.
In Fandata kun je alle gegevens vrijblijvend doorzoeken. Verdwaal in de verhalen van Bertus Aafjes tot Roger Zelazny. Ontdek de werelden van Aardzee tot de Saga’s van de Wisselaars.
Heb jij ook een grote voorliefde voor Fantastiek? Dan zijn wij op zoek naar jou!
• Fandata team: We zoeken uitbreiding van het Fandata team. Wil je meewerken aan het verzamelen en het controleren van gegevens? Neem contact met ons op, via de contactgegevens.
• Fandata-donateur: Om de site te verbeteren zijn we op zoek naar donateurs. Wil je doneren? Neem contact met ons op, via de contactgegevens.
In Fandata kun je alle gegevens vrijblijvend doorzoeken. Verdwaal in de verhalen van Bertus Aafjes tot Roger Zelazny. Ontdek de werelden van Aardzee tot de Saga’s van de Wisselaars.
Heb jij ook een grote voorliefde voor Fantastiek? Dan zijn wij op zoek naar jou!
• Fandata team: We zoeken uitbreiding van het Fandata team. Wil je meewerken aan het verzamelen en het controleren van gegevens? Neem contact met ons op, via de contactgegevens.
• Fandata-donateur: Om de site te verbeteren zijn we op zoek naar donateurs. Wil je doneren? Neem contact met ons op, via de contactgegevens.
Een recensie van Gebied 19 van Esther Gerritsen door Jos Lexmond
Normaal gesproken staat Esther Gerritsen niet bekend als een sciencefiction auteur en dat is gemakkelijk vast te stellen als je haar oeuvre tot nu toe dichter nakijkt. ‘Superduif’ zou het dichtst in de buurt kunnen komen, ware het niet dat de transformatie in een duif alleen plaatsvindt in de hoofd van het meisje. Is dat hier hetzelfde? Waarom wil een literaire auteur, die Esther Gerritsen duidelijk is, dan toch eens een SF roman schrijven? Om te zien of ze het kan? Om te zien of ze het leuk vindt? Je weet het niet!
Een dag na zijn bruiloft wordt Thomas alleen wakker. Zijn vrouw is nergens te bekennen. Als hij de hond uit gaat laten, zijn de straten angstwekkend leeg.
Het is een gegeven. De mensen die ertoe doen, zijn weg. De mensen aan wie niemand iets heeft… die zijn er nog. Al snel zorgen deze staat voor gedachten en gedachten moorden. Zelfmoorden. Veel zelfmoorden, waardoor de wereld nog leger wordt! De maatschappij piept en kraakt, maar lijkt zich toch te hervinden en blijft, zo goed en zo kwaad als het gaat, enigszins functioneren.
Even een gedachte mijnerzijds tussendoor. Een intermezzo zogezegd! Wat mij betreft mag iedereen vertrekken, waarheen dan ook, die daar zin in heeft. Het wordt mij hier sowieso veel te druk op deze wereld. Dus… als iemand zich te goed vindt om op deze aardkloot rond te dwalen… vertrek!!! Ik zal je niet tegenhouden en vooral niet missen! Neem je buren dan gelijk maar mee. Ik hoop dat je daar, waar dan ook, zeer gelukkig wordt. Ikzelf zal echt niemand missen, dat is één ding wat zeker zal zijn!!! Uiteraard is niet alles waar in deze boude bewering, maar ergens zit er toch wel een grond van waarheid in! Weer door met de recensie!!!
Je mag jezelf afvragen wat het met de achterblijvers doet. Voelen ze zich achter gesteld, tweederangs, uitgekotst, uitgerangeerd, het afvoerputje van het aardse bestaan? De elite is weg. Elders? En waar is elders? Toch… op een aardachtige planeet TOI700, draaiend om een koele rode dwergster, op een honderd lichtjaar afstand van de aarde in het sterrenbeeld Goudvis? Toch? Alles is twijfel!!!
Een apart boek, verhaal! Zoals de laatste drie woorden: “Alles is twijfel”, én... dat is het! Heel het verhaal is twijfel. Het enige vaststaande feit is dat er mensen verdwenen zijn én dat er mensen achter- en overgebleven zijn. Ik twijfel of ik het een mooi verhaal vond. Het was goed verteld, dat moet zeker gezegd, maar dat kan natuurlijk niet anders met de staat van dienst die Esther Gerritsen heeft!
In een interview op internet met haar, las ik: “Ik lees graag oude sciencefictionromans, bijvoorbeeld uit 1910, om te kijken hoe men toen de toekomst zag. Vroeger heb ik in een leeskring gezeten. Daar ging het anders toe dan in de meeste leeskringen. We lazen alleen maar boeken die tijdens het interbellum waren geschreven of daarover gingen. Elke keer kozen we een ander land en kookten we eten uit dat land. We namen dan allemaal een verschillend boek mee waarover we elkaar vertelden of voorlazen. Het doel hiervan was niet om over het boek te discussiëren of het uitwisselen van meningen. Het ging erom om kennis te delen en elkaar te inspireren.” Dat is toch wel heel erg apart, niet!!! Maar wel weer mooi in combinatie met het geschrevene in ‘Gebied 19’
Toevallig (het hele leven hangt natuurlijk aan elkaar van toevalligheden), las ik vanmiddag in HSF 283 net een interview met Esther Gerritsen. Ze was met een vervolg bezig van Gebied 13. Het eerste dat ik dacht was… mooi, dan komt er misschien een einde aan de twijfel! Laten we het hopen!!! Mijns ondanks, ben ik toch weer benieuwd!!!
Een dag na zijn bruiloft wordt Thomas alleen wakker. Zijn vrouw is nergens te bekennen. Als hij de hond uit gaat laten, zijn de straten angstwekkend leeg.
Het is een gegeven. De mensen die ertoe doen, zijn weg. De mensen aan wie niemand iets heeft… die zijn er nog. Al snel zorgen deze staat voor gedachten en gedachten moorden. Zelfmoorden. Veel zelfmoorden, waardoor de wereld nog leger wordt! De maatschappij piept en kraakt, maar lijkt zich toch te hervinden en blijft, zo goed en zo kwaad als het gaat, enigszins functioneren.
Even een gedachte mijnerzijds tussendoor. Een intermezzo zogezegd! Wat mij betreft mag iedereen vertrekken, waarheen dan ook, die daar zin in heeft. Het wordt mij hier sowieso veel te druk op deze wereld. Dus… als iemand zich te goed vindt om op deze aardkloot rond te dwalen… vertrek!!! Ik zal je niet tegenhouden en vooral niet missen! Neem je buren dan gelijk maar mee. Ik hoop dat je daar, waar dan ook, zeer gelukkig wordt. Ikzelf zal echt niemand missen, dat is één ding wat zeker zal zijn!!! Uiteraard is niet alles waar in deze boude bewering, maar ergens zit er toch wel een grond van waarheid in! Weer door met de recensie!!!
Je mag jezelf afvragen wat het met de achterblijvers doet. Voelen ze zich achter gesteld, tweederangs, uitgekotst, uitgerangeerd, het afvoerputje van het aardse bestaan? De elite is weg. Elders? En waar is elders? Toch… op een aardachtige planeet TOI700, draaiend om een koele rode dwergster, op een honderd lichtjaar afstand van de aarde in het sterrenbeeld Goudvis? Toch? Alles is twijfel!!!
Een apart boek, verhaal! Zoals de laatste drie woorden: “Alles is twijfel”, én... dat is het! Heel het verhaal is twijfel. Het enige vaststaande feit is dat er mensen verdwenen zijn én dat er mensen achter- en overgebleven zijn. Ik twijfel of ik het een mooi verhaal vond. Het was goed verteld, dat moet zeker gezegd, maar dat kan natuurlijk niet anders met de staat van dienst die Esther Gerritsen heeft!
In een interview op internet met haar, las ik: “Ik lees graag oude sciencefictionromans, bijvoorbeeld uit 1910, om te kijken hoe men toen de toekomst zag. Vroeger heb ik in een leeskring gezeten. Daar ging het anders toe dan in de meeste leeskringen. We lazen alleen maar boeken die tijdens het interbellum waren geschreven of daarover gingen. Elke keer kozen we een ander land en kookten we eten uit dat land. We namen dan allemaal een verschillend boek mee waarover we elkaar vertelden of voorlazen. Het doel hiervan was niet om over het boek te discussiëren of het uitwisselen van meningen. Het ging erom om kennis te delen en elkaar te inspireren.” Dat is toch wel heel erg apart, niet!!! Maar wel weer mooi in combinatie met het geschrevene in ‘Gebied 19’
Toevallig (het hele leven hangt natuurlijk aan elkaar van toevalligheden), las ik vanmiddag in HSF 283 net een interview met Esther Gerritsen. Ze was met een vervolg bezig van Gebied 13. Het eerste dat ik dacht was… mooi, dan komt er misschien een einde aan de twijfel! Laten we het hopen!!! Mijns ondanks, ben ik toch weer benieuwd!!!
Jos Lexmond, winnaar van het Bemoste Beeld 2023
Geboren te Linschoten, Utrecht. Jos is de oudste zoon van een Siem Lexmond, schoenmaker en Rie Hoonhout, huisvrouw. Verhuisde op vijfjarige leeftijd met het gezin naar Geldrop. Doorliep daar de basisschool en de eerste twee jaren van de MULO. Werd na tweemaal te zijn blijven zitten van school gestuurd en kon aan het werk voor dertig gulden in de week. Volgde 's avonds een cursus praktijkdiploma boekhouden.
Lezen was al heel vroeg zijn grote passie, dat was vele malen leuker dan studeren en dus kwam er van dat laatste maar weinig terecht. Na o.a. de Vijf, de Kameleon, Pim Pandoer, Arendsoog en Oudhollandse zeevaartboeken werd al gauw Rik Robbers ontdekt en daarna was hij verkocht. Sciencefiction, dat was het. Op twaalfjarige leeftijd was de plaatselijke jeugdbibliotheek uitgelezen en kreeg hij dispensatie voor de volwassenen afdeling. Daar ging een wereld voor hem open. Asimov, Anderson, Clarke, Russell, van Vogt en vooral Jack Vance en noem maar op werden ontdekt en verslonden. Binnen drie jaar was ook die bron uitgeput en begon hij zijn eigen verzameling op te bouwen.
Op zeventienjarige leeftijd werkte hij inmiddels bij een Philipsbedrijf in een waardeloze baan op een waardeloze afdeling met een waardeloze autoritaire baas en mocht al na elf maanden bij een reorganisatie vertrekken. Zij blij, hij blij. Bij het afscheid zat een gratis tweedaagse beroepskeuze test waaruit bleek, tot zijn eigen grote verbazing, dat hij meer dan geschikt zou zijn voor een baan in de journalistiek. Daar dacht hij even over na, pakte zijn koffertypemachine en begon te schrijven. Tientallen verhalen, een boek (opgestuurd zelfs naar Ridderhof, die het ongeopend) retourneerde en een vijftal Perry Rhodan-achtige deeltjes. Dat was dan dat. Diensttijd volgde en stappen en meisjes en brommers en vakantie. Alleen nog tijd om te lezen. Werkte inmiddels bij het bedrijf waar hij (op een kleine IT afdeling) tot aan zijn pensioen werkte. Trouwde in 1981 met Hetty en kreeg twee dochters, Wendy en Susan.
Begon in 1984 met de ‘Spaciale Aanbieding’ rond te sturen, een lijst tweedehands SF, Fantasy en Horror die hij zelf kocht op markten en beurzen en doorverkocht om wat geld bij te verdienen en daarmee zijn hobby te kunnen onderhouden. In 1985 begon hij voorzichtig en primitief met SFLEXICON een vervolg op Fantasfeer (Uitgegeven door Meulenhoff in 1979 met een paar aanvullingen in de jaren daarna verzorgd door het NCSF), waarbij het in 1986 een stuk serieuzer werd toen zijn vriend Jan Meeuwesen zich ermee begon te bemoeien en wat in 2000 zijn hoogtepunt bereikte met de uitgave van FANDATA (in eigen beheer) waarin alle fantastische lectuur (tot dan toe bekend (wel 25.000 titels) in het Nederlands verschenen was, opgenomen was en 832 pagina’s telde.
Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 was de schrijverij herontdekt en begonnen zijn verhalen te verschijnen in Holland SF, de SF-Gids van Eddy Bertin, SF Terra, Fantastische Vertellingen en Rakis. Ook gaf hij samen met Jan een boekje Eersteling in eigen beheer en eigen productie uit, waarin de eerste verhalen van abonnees van de Spaciale Aanbieding waren opgenomen. Het schrijven stopte weer toen zijn werk steeds meer van zijn creativiteit begon te vergen.
In 2004 echter, ter gelegenheid van het twintig jarige bestaan van de ‘Spaciale’, besloot hij een aantal van die oude verhalen te herschrijven en in de Spaciale Aanbieding te publiceren. Dat sloeg zo aan dat nieuwe verhalen spontaan weer omhoog begonnen te borrelen. Een en ander resulteerde in het winnen van de derde prijs in de verhalen wedstrijd van het Eindhovens Dagblad in 2005 en acceptatie van andere verhalen in voorlopig Holland SF en Pure Fantasy. Op het hoogtepunt probeerde hij een twaalftal verhalen tegelijk te schrijven en werkt ook aan SF novelle (wat nooit een boek werd) en zag het winnende verhaal van de krant als start van een verhalenserie.
Na lang zoeken is het gelukt om de FANDATA op het net te krijgen. Sinds 2022 is de grootste bibliografie van het fantastische te raadplegen door iedereen op www.fandata.nl.
Lezen was al heel vroeg zijn grote passie, dat was vele malen leuker dan studeren en dus kwam er van dat laatste maar weinig terecht. Na o.a. de Vijf, de Kameleon, Pim Pandoer, Arendsoog en Oudhollandse zeevaartboeken werd al gauw Rik Robbers ontdekt en daarna was hij verkocht. Sciencefiction, dat was het. Op twaalfjarige leeftijd was de plaatselijke jeugdbibliotheek uitgelezen en kreeg hij dispensatie voor de volwassenen afdeling. Daar ging een wereld voor hem open. Asimov, Anderson, Clarke, Russell, van Vogt en vooral Jack Vance en noem maar op werden ontdekt en verslonden. Binnen drie jaar was ook die bron uitgeput en begon hij zijn eigen verzameling op te bouwen.
Op zeventienjarige leeftijd werkte hij inmiddels bij een Philipsbedrijf in een waardeloze baan op een waardeloze afdeling met een waardeloze autoritaire baas en mocht al na elf maanden bij een reorganisatie vertrekken. Zij blij, hij blij. Bij het afscheid zat een gratis tweedaagse beroepskeuze test waaruit bleek, tot zijn eigen grote verbazing, dat hij meer dan geschikt zou zijn voor een baan in de journalistiek. Daar dacht hij even over na, pakte zijn koffertypemachine en begon te schrijven. Tientallen verhalen, een boek (opgestuurd zelfs naar Ridderhof, die het ongeopend) retourneerde en een vijftal Perry Rhodan-achtige deeltjes. Dat was dan dat. Diensttijd volgde en stappen en meisjes en brommers en vakantie. Alleen nog tijd om te lezen. Werkte inmiddels bij het bedrijf waar hij (op een kleine IT afdeling) tot aan zijn pensioen werkte. Trouwde in 1981 met Hetty en kreeg twee dochters, Wendy en Susan.
Begon in 1984 met de ‘Spaciale Aanbieding’ rond te sturen, een lijst tweedehands SF, Fantasy en Horror die hij zelf kocht op markten en beurzen en doorverkocht om wat geld bij te verdienen en daarmee zijn hobby te kunnen onderhouden. In 1985 begon hij voorzichtig en primitief met SFLEXICON een vervolg op Fantasfeer (Uitgegeven door Meulenhoff in 1979 met een paar aanvullingen in de jaren daarna verzorgd door het NCSF), waarbij het in 1986 een stuk serieuzer werd toen zijn vriend Jan Meeuwesen zich ermee begon te bemoeien en wat in 2000 zijn hoogtepunt bereikte met de uitgave van FANDATA (in eigen beheer) waarin alle fantastische lectuur (tot dan toe bekend (wel 25.000 titels) in het Nederlands verschenen was, opgenomen was en 832 pagina’s telde.
Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 was de schrijverij herontdekt en begonnen zijn verhalen te verschijnen in Holland SF, de SF-Gids van Eddy Bertin, SF Terra, Fantastische Vertellingen en Rakis. Ook gaf hij samen met Jan een boekje Eersteling in eigen beheer en eigen productie uit, waarin de eerste verhalen van abonnees van de Spaciale Aanbieding waren opgenomen. Het schrijven stopte weer toen zijn werk steeds meer van zijn creativiteit begon te vergen.
In 2004 echter, ter gelegenheid van het twintig jarige bestaan van de ‘Spaciale’, besloot hij een aantal van die oude verhalen te herschrijven en in de Spaciale Aanbieding te publiceren. Dat sloeg zo aan dat nieuwe verhalen spontaan weer omhoog begonnen te borrelen. Een en ander resulteerde in het winnen van de derde prijs in de verhalen wedstrijd van het Eindhovens Dagblad in 2005 en acceptatie van andere verhalen in voorlopig Holland SF en Pure Fantasy. Op het hoogtepunt probeerde hij een twaalftal verhalen tegelijk te schrijven en werkt ook aan SF novelle (wat nooit een boek werd) en zag het winnende verhaal van de krant als start van een verhalenserie.
Na lang zoeken is het gelukt om de FANDATA op het net te krijgen. Sinds 2022 is de grootste bibliografie van het fantastische te raadplegen door iedereen op www.fandata.nl.
Een recensie van De laatste detective van Johan Klein Haneveld door Jos Lexmond
Johan mag wel uitermate tevreden zijn over zijn uitgaves van dit jaar zover. Zo uit uit mijn bolle hoofd (nee hoor, stiekem gekeken in Fandata) een hele kudde verhalen, De Anti-Materie tovenaars samen met Theo Barkel (komt ook nog een recensie van). De laatste detective, een bundel SF detective verhalen en De laatste verkenner, nog een bundel, maar dan met SF verhalen. En... als klap op de vuurpijl Welkom in de broeikastwereld. Er staat geen verhaal van hemzelf in, maar het was duidelijk een hele klus. Verder staat er een nieuw boek bij Macc in de planning: De jongen die met geesten sprak. En, als de welbekende klap op de vuurpijl, is hij, samen met Antonie Holslag, aan een brievenroman bezig (ben ik heel erg benieuwd naar) en ook zit er weer een nieuwe bundel in de pijplijn. Voor het einde van dit jaar zullen er vast en zeker nog wel wat verhalen ergens in verschijnen. Jehosaphat en Johan zelf weten: wat nog meer! En dat dus alles nog maar in zijn vrije tijd!!! Een druk baasje dus, dat kan je rustig stellen! Als lezer zou er haast een overdosis Johan Klein Haneveld van krijgen. Maar voor mij persoonlijk valt valt dat gelukkig reuze mee! Maar goed… genoeg!!! Nu dan: De laatste detective.
Mentaal is de stap van De laatste verkenner naar De laatste detective niet zo groot. Fysiek is die wat groter. Van 28 verhalen naar 5, van 327 pagina’s naar 77, van een paperback naar een mooie hardcover mét leeslint, met wel een titelverhaal en zonder titelverhaal. Geen thema, wel een thema. Grotere verschillen kan je haast niet hebben. Okay… beiden zijn ze volledig SF, dat dan weer wel. Waar leidt dit allemaal toe? Wel… naar helemaal niks. Dus...
Laten we dan maar snel beginnen met de recensie van deze bundel, want anders gaat het nog langer duren voordat ik aan ‘Welkom in de broeikaswereld’ kan beginnen. Qua recenseren dan, hij is al gelezen en het was een schitterende anthologie, dat kan ik alvast wel verklappen!!!
- De drie verdwenen blikken (SF)
Mark is een ondergewaardeerd lid van een kleine gemeenschap in een schuilkelder na een atoomoorlog? Overleven is het motto en als er drie blikken Goulashsoep gestolen blijken te zijn, blijkt Mark, door zijn belezen achtergrond, de aangewezen persoon te zijn om het raadsel van de diefstal op te lossen door een Sherlock Holmes-achtige benadering. Er heerst een beklemmende sfeer in de schuilkelder. Mensen worden niet echt beoordeeld op hun mens zijn, maar op hun nut voor de groep. Ben wel heel erg benieuwd naar het vervolg in:
- De rat met de zes poten (SF)
We zijn inmiddels twee jaar verder dan in het vorige verhaal. De groep lijkt hechter te zijn geworden. Er is een baby, die inmiddels al wel een peuter genoemd kan worden. De opdracht voor Mark, behalve het maken van vuur, is vooral door zichzelf gegenereerd. Het verhaal in een uitdijende wereld voor schuilkelderbewoners.
- De schuld van de apotheker (SF)
En… we zijn al weer wat verder in de tijd. Hoeveel? Geen idee, maar de groep in de schuilkelder is inmiddels weer uitgebreid met mensen die nuttig kunnen zijn. Nadat de apotheker, hij droeg een grote tas met medicijnen op zijn rug, drie weken terug gearriveerd was, werd Thomas dood aangetroffen. Whodunit is een aparte omgeving mét een aparte ontknoping.
- De komst van de zieneres (SF)
Het was een kwestie van tijd dat de uitdijende groep van Mark een grotere, goed georganiseerde groep tegen zou komen. Het moment was daar. De nieuwe groep werd geleid door een zieneres, een paranormale vrouw. Hoe loopt dit af?
- Het einde van de oorlog (SF)
Het laatste verhaal, het laatste raadsel, de laatste oplossing. Het is het einde van veel!!!
Mooie bundel verhalen met winst en verlies, zeker in die volgorde. En bovendien is elk verhaal (alsmede de omslag) verlucht met een illustratie van Gert-Jan van den Bemd. Ook al geen straf! Tussen elk verhaal zit een zekere tijd. Misschien was een structurele roman een betere keuze, een betere (of in ieder geval andere) manier van vertellen geweest. Ik twijfel er over, maar deze manier werkte ook! Het is in ieder geval een fascinerende vertelling over het herpakken van het leven na een ramp. Een weg voorwaarts, dat is toch wat de mensheid in zich heeft. Laten we hopen dat het zo blijft. We mochten het eens nodig hebben in een nabije toekomst!
Mentaal is de stap van De laatste verkenner naar De laatste detective niet zo groot. Fysiek is die wat groter. Van 28 verhalen naar 5, van 327 pagina’s naar 77, van een paperback naar een mooie hardcover mét leeslint, met wel een titelverhaal en zonder titelverhaal. Geen thema, wel een thema. Grotere verschillen kan je haast niet hebben. Okay… beiden zijn ze volledig SF, dat dan weer wel. Waar leidt dit allemaal toe? Wel… naar helemaal niks. Dus...
Laten we dan maar snel beginnen met de recensie van deze bundel, want anders gaat het nog langer duren voordat ik aan ‘Welkom in de broeikaswereld’ kan beginnen. Qua recenseren dan, hij is al gelezen en het was een schitterende anthologie, dat kan ik alvast wel verklappen!!!
- De drie verdwenen blikken (SF)
Mark is een ondergewaardeerd lid van een kleine gemeenschap in een schuilkelder na een atoomoorlog? Overleven is het motto en als er drie blikken Goulashsoep gestolen blijken te zijn, blijkt Mark, door zijn belezen achtergrond, de aangewezen persoon te zijn om het raadsel van de diefstal op te lossen door een Sherlock Holmes-achtige benadering. Er heerst een beklemmende sfeer in de schuilkelder. Mensen worden niet echt beoordeeld op hun mens zijn, maar op hun nut voor de groep. Ben wel heel erg benieuwd naar het vervolg in:
- De rat met de zes poten (SF)
We zijn inmiddels twee jaar verder dan in het vorige verhaal. De groep lijkt hechter te zijn geworden. Er is een baby, die inmiddels al wel een peuter genoemd kan worden. De opdracht voor Mark, behalve het maken van vuur, is vooral door zichzelf gegenereerd. Het verhaal in een uitdijende wereld voor schuilkelderbewoners.
- De schuld van de apotheker (SF)
En… we zijn al weer wat verder in de tijd. Hoeveel? Geen idee, maar de groep in de schuilkelder is inmiddels weer uitgebreid met mensen die nuttig kunnen zijn. Nadat de apotheker, hij droeg een grote tas met medicijnen op zijn rug, drie weken terug gearriveerd was, werd Thomas dood aangetroffen. Whodunit is een aparte omgeving mét een aparte ontknoping.
- De komst van de zieneres (SF)
Het was een kwestie van tijd dat de uitdijende groep van Mark een grotere, goed georganiseerde groep tegen zou komen. Het moment was daar. De nieuwe groep werd geleid door een zieneres, een paranormale vrouw. Hoe loopt dit af?
- Het einde van de oorlog (SF)
Het laatste verhaal, het laatste raadsel, de laatste oplossing. Het is het einde van veel!!!
Mooie bundel verhalen met winst en verlies, zeker in die volgorde. En bovendien is elk verhaal (alsmede de omslag) verlucht met een illustratie van Gert-Jan van den Bemd. Ook al geen straf! Tussen elk verhaal zit een zekere tijd. Misschien was een structurele roman een betere keuze, een betere (of in ieder geval andere) manier van vertellen geweest. Ik twijfel er over, maar deze manier werkte ook! Het is in ieder geval een fascinerende vertelling over het herpakken van het leven na een ramp. Een weg voorwaarts, dat is toch wat de mensheid in zich heeft. Laten we hopen dat het zo blijft. We mochten het eens nodig hebben in een nabije toekomst!