Welkom bij Fandata
Jules van Dam, de grote onbekende
Al 35 jaar een junkie van het fantastische verhaal: De top 10 van Princess Marcella
1. Ursula LeGuin, De linkerhand van de Duisternis Dit verhaal gaat over de vriendschap die ontstaat tussen een agent van het ruimtelijke gemenebest en een inheemse en hun vlucht over het ijs van de planeet Winter. Dit was het boek waar ik voor het eerste een traan moest wegpinken bij het einde.
2. J.R.R. Tolkien, In de ban van de Ring Het verhaal is nu overbekend door de verfilmingen, maar ik las het voor het eerst op mijn 14-15de. Ik heb dit boek nu al meer dan 10 keer herlezen en elke keer kan het mij nog steeds grijpen. Steeds op verschillende momenten. De ene keer is het bij de Oude Wilgeman, de andere keer pas in Moria.
3. George Orwell, 1984 Het verhaal van Winston Smith die in de wereld van Big Brother, die liefde vindt voor een tijdje, is zo tragisch dat het mij aangreep. Orwell schets geen mooie wereld en het is geen prettig verhaal om te lezen, maar het zet je wel aan tot nadenken over het leven, de mensheid en vrijheid.
4. Theodore Sturgeon, Meer dan menselijk Dit verhaal is een klein en mooi verhaal. Over hoe een groep mensen en kinderen met speciale gaven een lichaam, genaamd Gestalt, vormen en lief en leed met elkaar delen.
5. Frank Herbert, Duin Een SF klassieker, over Paul Atreides en de strijd op de woestijn planeet Duin. Duin was het eerste boek waar ik de laatste 200 pagina in een ruk heb uitgelezen zo spannend vond ik het.
6. Orson Scott Card, Spreker voor de doden Dit is het vervolg op Enders Game. Waar O.S. Card in Enders Game vooral de nadruk legt op de actie, ligt juist in dit boek meer de nadruk op de gevolgen van oorlog en kolonisatie. Ender komt in dit boek op voor de volkeren die in verdrukking komen door de uitbreidingsdrift van de mensheid. Vooral het verhaal rondom de varkentjes en hoe ze in elkaar steken vond ik prachtig om te lezen.
7. Isaac Asimov, Zelfs de goden Geen robot boek van Asimov maar juist dit ander werk. Over parallelle werelden en hoe de mensen en wezens daar leven en hoe ze elkaar toch kunnen beïnvloeden. Zo ontspint een mooi en gevoelig verhaal.
8. Larry Niven, Ringwereld Een man, een vrouw, een katachtige Kzinti en een waanzinnige Poppenspeler moeten ontdekken waarom Ringwereld niet meer goed draait om zijn zon. Dit boek zit vol humor en actie. Vooral de knorrige Kzinti en de waanzinnige Poppenspeler zorgen voor veel komische scenes.
9. Robert Holdstock, Mythagowoud Hoe een man steeds dieper een oud woud in trekt en steeds verder terug gaat in de mythologie. Ik ben al sinds mijn kindertijd gefascineerd door sprookjes, mythen en sagen. En die kom je veelvuldig tegen in dit boek wat een feest van herkenning gaf.
10. Dean Koontz, Fantomen Een heerlijk weglezend en spannend Horrorverhaal. Een sheriff komt in haar ontvolkte dorp terecht en probeert te achterhalen waar iedereen is gebleven. Wat volgt is een rollercoaster van spanning en actie.
Dit is mijn top 10. Het heeft een tijd geduurd voordat ik deze lijst had samengesteld. Veel boeken hebben er opgestaan en hebben het toch niet gered. Ik heb flink lopen schuiven. Het enige waar ik snel uit was, was mijn top 4. Maar wat ik jullie nog mee wil geven voordat ik afsluit is een lijst met schrijvers. Elke keer als ik een boek van deze schrijvers pak weet ik dat ik een aantal plezierige uurtjes in het verschiet heb. Dit zijn mijn favoriete schrijvers: Jack Vance, Peter Schaap, Keith Laumer, Jack Lance, Eddy C. Bertin, Tais Teng, Paul Anderson, Clive Barker, Neil Gaiman, Frederik Pohl, Jaap Boekestein, Larry Niven, Dean Koontz, Isaac Asimov, Charles Harness, John Varley, Roger Zelazny, Fritz Leiber en Roald Dahl.
Recensie van Jos Lexmond
De hoofdpersoon is Auke Hulst, een schrijver. Maar een andere dan de schrijver die dit meesterwerk gewrocht heeft. Volgens de Wikipedia pagina in het begin van de roman is hij geboren in 1997 en schrijft gedurende dit hele verhaal aan ‘De lasso van de tijd’ dat in 2033 het licht moet zien. Is het toch een soort van autobiografie? We zullen het nooit weten, maar het is ook niet belangrijk. Ik ga niet al te veel (of eigenlijk helemaal niets) vertellen over het verhaal. Ik laat het aan jullie om het te ontdekken. Het plezier om zelf de zielenroerselen, reizen en liefdes van deze Auke Hulst, of zo je wilt, zijn pseudoniem A.K. Anthony, te ontdekken en te genieten. Soms onaangenaam geschokt te zullen zijn en soms dat het verdriet van een hartverscheurende passage je achterna sluipt, je uiteindelijk bij je nekvel pakt, zodat de tranen over je wangen lopen. Zoals het mij een aantal keren gebeurde. De scene waarin Scottie zegt: “Wat gebeurd er als er een vrouw komt en jullie krijgen een eigen kind? Wat gebeurd er dan met mij?” Dat raakt je diep! Er zijn zoveel meer van dit soort scenes. Misschien deed het verhaal zoveel met me, omdat ik zelf momenteel in een kwetsbare fase van mijn leven zit met een hoop gedoe, maar ik weet haast zeker dat het verhaal me anders waarschijnlijk net zoveel gedaan zou hebben.
Ik las dat de longlist van de Libris Literatuurprijs 2022 bekend is en ik keek of ‘De Mitsukoshi Troostbaby Company’ er soms op stond. Jawel dus! Op 28 februari uitsluitsel of hij op de shortlist komt. Wat mij betreft heeft hij al gewonnen. Ik vrees dat ik de andere titels niet ken, maar er zit verder geen fantastiek bij (denk ik). Hoe dan ook... van mij zou het een nominee zijn voor wat voor prijs dan ook. Waarom ook niet voor de Hugo én Nebula Award? Ik ga hier geen namen noemen om het boek mee te vergelijken. Maar als je het lijstje met namen en boeken bekijkt die de laatste vijftig jaar deze prestigieuze prijzen gewonnen hebben, dan krijg je wel een idee in wat voor gezelschap ‘De Mitsukoshi Troostbaby Company’ zou moeten verkeren. Ik dring er dan ook sterk op aan om het te (laten) vertalen, zodat het alsnog genomineerd kan worden.
Al lezende noteerde ik van alles om deze recensie te kunnen schrijven. Uiteindelijk heb ik weinig tot niets gebruikt uit deze aantekeningen. Ik had een aantal prachtige zinnen genoteerd, maar uiteindelijk zal ik er (bijna) geen delen met jullie. Deze zinnen zijn uit hun context gerukt en zeggen als citaten weinig of niets, dan dat het prachtig samengestelde zinnen zijn. Ik laat ze liever lezen op de plaats waar ze volledig tot hun recht komen. Echter... enkele wil ik jullie toch niet onthouden. Wat denken jullie van: ‘Overal lopen de levenden over de samengeperste doden’. Deze regel zette me heel erg aan het denken en het gewicht van millennia drukte op me neer bij het besef dat het zo is. En deze: ‘Zodra SF werkelijkheid wordt, nemen we die werkelijkheid voor lief, er door de fantasie al op voorbereid’. Dat is zeker de reden waarom ik voornamelijk SF in grote aantallen boeken tot me neem. Benieuwd naar de geschiedenis van de toekomst. Nog een waarheid als een koe: ‘Zwaardvechters zeggen dat je sabel moet vasthouden zoals je een vogel vasthoudt: niet zo stevig dat je de vogel doodt, niet zo losjes dat hij wegvliegt. Geldt hetzelfde voor een geliefde?’. Tenslotte nog een ergernis (volgens mij van Auke zelf) die me behoorlijk raakte: ‘Luie recensenten, die niet proberen te begrijpen wat een schrijver met een tekst wil, maar alleen bezig zijn met wat ze liever hadden gelezen. Recensenten die een tekst martelen zonder geïnteresseerd te zijn in de betekenis, de bekentenis hooguit in een teken dat de aframmeling de schrijver pijn doet en de recensent in zijn kleine narrenwereld macht heeft.’ Zo’n tekst wil je als recensent echt niet lezen. Hij deed pijn. Je (althans ik) wilt een verhaal op zijn merits beoordelen. Goed of slecht, maar wel eerlijk en oprecht vanuit je eigen perceptie én positief waar het kan. Gelukkig heb ik het makkelijk wat dat betreft. Ik kies de boeken die ik wil recenseren zelf, dus de decepties zijn minimaal. Maar ze zijn er wel.
Dit was voor mij een van de allerbeste verhalen van de laatste jaren. Dank je wel, Auke. Welke dan ook!!!