Guido Eekhaut bij Uitgeverij Macc. Schitterend!!! Voor Uitgeverij Macc (lees: Theo Barkel) een mooie opsteker om zo’n gerenommeerde schrijver in zijn fonds op te kunnen nemen. Ik weet niet of dit een eenmalige zaak is, maar ik hoop zeker van niet. Ik vernam dat tijdens de laatste Fantasticon, Guido ook een contract voor een roman bij EdgeZero tekende en onlangs verscheen zijn bundel Mijn verzameling dode vrienden en andere verhalen bij Poespa Producties uit Gent. Er was een vierde kleine uitgeverij, maar welke dat was? Zou het Stichting Fantastische Vertellingen kunnen zijn? Hoe dan ook… je mag Guido Eekhaut tegenwoordig best wel een uitgeversnomade noemen, denk ik zo. Maar als hij daar blij en vooral vrij van wordt, zoals ik laatst ergens las, dan kan een lezer. zoals ik, dat alleen maar toejuichen. Het betekent zeker dat er meer en meer van Guido Eekhauts proza genoten kan gaan worden en dat is een zegen voor de fantastieke mensheid! En waarschijnlijk niet eens alleen voor dat type mensheid.

Laten we ons eens met Shadow Game bezig gaan houden. En laten we ons dan eerst eens met de omslag bezighouden! Verliefd kijk ik naar de afbeelding tegen een gitzwarte achtergrond. Ik vind hem prachtig! Er gaat me een kracht en een snelheid van uit, dat houdt je niet voor mogelijk. Het doet me heel erg sterk denken aan een van die posters van de Olympische Spelen in de jaren 20, 30, 40 of vijftig van de vorige eeuw. Ik heb gezocht en hem uiteraard niet gevonden, maar misschien weet je zo wel wat ik bedoel. Kortom, het is een schitterende omslag en een eyecatcher!

Maar dan het verhaal. Een schitterende omslag met een flutverhaal, daar heb je ook weer niets aan. Maar daarvan is hier geen sprake. Het is een prachtig SF verhaal dat naadloos past in dit tijdsgewricht, waarin het bol staat van AI (Artificiële intelligentie) gerelateerde heisa. Het vliegt je aan alle kanten om de oren en langs de ogen en het lijkt wel of er tegenwoordig niets anders meer is. Een hot item dus! Shadow Game is een SF Thriller die gebruikt maakt van de ontwikkelingen op dat gebied en maakt een stap voorwaarts in de tijd, waarin De Sleutelmaker, een bewust geworden AI, een hoofdrol speelt.

Een jonge Indiase software specialist, Tejpal geheten, voelt zich verleid en is verliefd op een blonde Nederlandse toeriste. Terwijl hij spijbelt van zijn werk om haar te ontmoeten, worden al zijn collega’s vermoord. Hij vindt hen, als hij terugkeert van zijn nutteloze escapade en verdwijnt, zo weinig mogelijk digitale aanwijzingen achterlatend, naar Amsterdam. Daar wordt hij opgepikt door een geheime organisatie, die hem in contact brengt met de eerder genoemde Sleutelmaker. In Londen, beschermd door gigantische barrières tegen het water, wordt Birgitta, werkend voor AlphaComs, gerekruteerd door Interpol. Dan hebben we ook nog de Accelerationisten! Ze zijn voorstanders van autonome steden, waar mensen slechts gasten zijn en de beslissingen genomen worden door machines. Bloom behoort tot deze beweging, maar zijn dromen zijn minder radicaal dan sommigen van zijn gezellen. Én… dan is er ook nog eens De Roerganger, een Charles Lindberg ruimteschip, op weg naar Mars met een zeventien koppige bemanning.

Met al deze ingrediënten weet Guido Eekhaut mijn aandacht in het verhaal met alle gemak van de wereld vast te houden. Er zit een heerlijke vaart in Shadow Game en het is ook nog eens voorzien van een prachtig én verrassend einde. Zo wil ik mijn leesvoer altijd wel opgediend krijgen en consumeren. Er blijft geen andere keus dan Shadow Game een geweldige aanrader te noemen. Meer van dit alsjeblieft, Theo en Guido, of Guido en Theo, wie, wat of hoe dan ook!!! Misschien een vervolg? Zou kunnen. Zie ik wel zitten!!!