Wilken haalde hulpeloos zijn schouders op. Hij drukte met beide handen tegen zijn hoofd, alsof hij op die manier beter kon nadenken. ‘Ik ben alles vergeten, lijkt het wel,’ zei hij toen. Rhodan lachte grimmig. Hij wist precies hoe dat kwam. Het menselijk bewustzijn weigerde botweg om deze dingen te accepteren. Het was te fantastisch om te kunnen geloven levende, wriemelende dingen, die uit de oogkassen van de poppen kropen en de mensen hun wil oplegden. ‘We mogen de Alamo niet laten vertrekken.’ Zei Rhodan. ‘Zodra het ruimteschip de planeet van Quintin heeft verlaten, bestaat er voor ons geen mogelijkheid meer om het imperium te waarschuwen. Dan zullen die poppen het heelal bestormen en de mensen zullen hulpeloos aan hen zijn overgeleverd.’ Waar kwamen ze vandaan, die poppen? Door wie waren ze gemaakt, door zie werden zij gestuurd? Zelden heeft Perry Rhodan voor grotere moeilijkheden gestaan.