Lordadmiraal Atlan nam een slok en plotseling nam hij weer deel aan een ceremonieel in het kamp van de Grieken. Het beeld, dat al drie keer voor zijn ogen was opgedoemd, werd nu plastisch. Hij kon details onderscheiden. De betekenis drong nu tot hem door en een stroom van begrippen en gegevens leek het bewustzijn van Atlan naar de achtergrond te verdringen. Het was net alsof zijn geheugen de sluizen van het verleden had geopend en een vloedgolf het heden zou wegvagen. Uit het verleden doemde het oude Griekenland op, achtenzestighonderd jaar na het moment, dat Atlan zich in zijn onderzeese koepel had teruggetrokken. Voor de vijfde keer verliet hij zijn stalen tombe om de planeet van de barbaren te beschermen..