Danielle Steel

Geboren te New York City, New York. Is een Amerikaanse schrijfster, vooral bekend van haar romans. Ze is de best verkochte auteur en de vierde best verkochte fictie-auteur aller tijden, met meer dan 800 miljoen exemplaren verkocht. Ze heeft 179 boeken geschreven, waaronder meer dan 146 romans. Ze had een Duitse vader en een Portugese moeder. Haar vader, John Schulein-Steel, was een Duits-joodse immigrant en een afstammeling van eigenaars van Löwenbräu- bier. Haar moeder, Norma da Camera Stone dos Reis, was de dochter van een Portugese diplomaat. Ze bracht een groot deel van haar jeugd door in Frankrijk, waar ze vanaf jonge leeftijd deelnam aan de diners van haar ouders, waardoor ze de gelegenheid had om de gewoonten en levens van de rijken en beroemdheden te bestuderen. Haar ouders scheidden toen ze acht was, en ze werd voornamelijk opgevoed door haar vader, en zag zelden haar moeder. Steel begon als kind verhalen te schrijven en begon tegen haar late tienerjaren met het schrijven van poëzie. Katholiek opgevoed, dacht ze tijdens haar vroege jaren non te worden. Afgestudeerd in 1965 aan het Lycee Français de New York, studeerde ze literatuur en modeontwerp, eerst aan de Parsons School of Design en vervolgens aan de New York University. Steel huwde de Frans-Amerikaanse bankier Claude-Eric Lazard in 1965 op 18-jarige leeftijd. Nog een jonge vrouw, die nog steeds aan de New York University studeerde, begon ze te schrijven en voltooide haar eerste manuscript op 19-jarige leeftijd. Na de geboorte van hun dochter Beatrix, werkte Steel voor een PR-bureau in New York genaamd Supergirls. Een klant, Ladies 'Home Journal- redacteur John Mack Carter, moedigde haar aan zich te concentreren op het schrijven, onder de indruk zijnde van haar freelance artikelen. Hij stelde voor dat ze een boek zou schrijven, wat ze deed. Ze verhuisde later naar San Francisco en werkte als copywriter voor Gray Advertising. Haar eerste roman, 'Going Home', werd gepubliceerd in 1972. De roman bevatte veel van de thema's waar haar schrijven bekend om zou worden, waaronder een focus op gezinskwesties en menselijke relaties. De heldin van 'Going Home' was een gescheiden alleenstaande moeder. Steel en Lazard scheidden in 1974. Hoewel ze nog steeds getrouwd was met Lazard, ontmoette Steel Danny Zugelder tijdens een interview met een gevangene in een gevangenis in de buurt van Lompoc, Californië, waar Zugelder ook werd opgesloten. Hij trok bij Steel in toen hij in juni 1973 werd voorwaardelijk vrijgelaten, maar keerde begin 1974 terug naar de gevangenis wegens diefstal en verkrachting. Na haar scheiding van Lazard in 1975 te hebben ontvangen, trouwde ze met Zugelder in de gevangeniskantine. Ze scheidde van hem in 1978, maar de relatie bracht 'Passion's Promise' en 'Now and Forever' voort, de twee romans die haar carrière lanceerden. Steel trouwde met haar derde echtgenoot, William George Toth, de dag nadat haar scheiding van Zugelder was afgerond. Ze was al acht maanden zwanger van zijn kind. Met het succes van haar vierde boek, 'The Promise', werd ze een deelnemer in de high society van San Francisco, terwijl Toth, een voormalige drugsverslaafde, werd weggelaten. Ze scheidden in maart 1981. Steel huwde voor de vierde keer in 1981 met wijnhandelaar John Traina. Traina adopteerde vervolgens Steel's zoon Nick en gaf hem zijn familienaam. Samen kregen ze nog vijf kinderen, Samantha (14 april 1982), Victoria (5 september 1983), Vanessa [17] (18 december 1984), een modestylist, Maxx (10 februari 1986) en Zara (september) 26, 1987). Toevallig, beginnend met haar huwelijk met Traina in 1981, is Steel een bijna permanent onderdeel op de hardcover- en paperbackbestsellijsten van de New York Times. In 1989 werd ze opgenomen in het Guinness Book of World Records voor het hebben van een boek op de New York Times Bestseller List voor de meest opeenvolgende weken van elke auteur - 381 opeenvolgende weken op dat moment. Sinds haar eerste boek werd gepubliceerd, heeft elk van haar romans bestsellerlijsten in paperback geraakt en is elk boek dat in hardback is uitgebracht ook een hardback-bestseller. Gedurende deze tijd droeg Steel ook bij aan haar eerste non-fictie werk. Het hebben van een baby werd gepubliceerd in 1984 en bevatte een hoofdstuk van Steel over lijden door een miskraam. In hetzelfde jaar publiceerde ze ook een dichtbundel, 'Love: Poems'. Staal waagde zich ook aan kinderfictie en schreef een reeks van 10 geïllustreerde boeken voor jonge lezers. Deze boeken, bekend als de 'Max en Martha' -serie, zijn bedoeld om kinderen te helpen met echte problemen: nieuwe baby, nieuwe school, verlies van geliefde, enz. Bovendien heeft Steel de serie 'Freddie' geschreven. Vastbesloten om zoveel mogelijk tijd met haar eigen kinderen door te brengen, schreef Steel vaak 's nachts en voldeed met slechts vier uur slaap. Steel is een productieve auteur, die vaak meerdere boeken per jaar uitgeeft. Elk boek heeft 2½ jaar nodig om te voltooien, dus heeft Steel de mogelijkheid ontwikkeld om met maximaal vijf projecten tegelijk te jongleren, het ene boek te onderzoeken terwijl het andere wordt geschetst en vervolgens extra boeken te schrijven en te bewerken. Haar vliegangst zorgde in het begin van de jaren tachtig voor zoveel uitdagingen dat ze een cursus van acht weken volgde op de luchthaven van San Francisco om haar angst te overwinnen. In 1993 klaagde Steel een schrijver aan die in haar boek wilde onthullen dat haar zoon Nick werd geadopteerd door haar toenmalige echtgenoot John Traina, ondanks het feit dat adoptierecords zijn verzegeld in Californië. Een rechter uit San Francisco nam een ​​zeer ongebruikelijke uitspraak waardoor het zegel over de adoptie van Nick kon worden vernietigd, hoewel hij nog minderjarig was. Dit bevel werd bevestigd door een Californische appelrechter, die oordeelde dat omdat Steel beroemd was, de adoptie van haar zoon niet hetzelfde privacyrecht had, en het boek mocht worden gepubliceerd. De zoon in het centrum van de rechtszaken, Nicholas Traina, pleegde zelfmoord in 1997. Traina was de zanger van de punkbands Link 80 en Knowledge uit San Francisco. Om zijn herinnering te eren schreef Steel het non-fictieboek 'His Bright Light', over Nick's leven en dood. De opbrengst van het boek, dat de bestsellerlijst van de New York Times Non-Fiction bereikte, werd gebruikt om de Nick Traina Foundation, die Steel runt, op te richten om organisaties te financieren die zich inzetten voor de behandeling van psychische aandoeningen. Om meer erkenning te krijgen voor geestesziekten bij kinderen, heeft Steel gelobbyd voor wetgeving in Washington en eerder om de twee jaar een fondsenwerver gehouden (bekend als The Star Ball) in San Francisco. Steel huwde voor de vijfde keer, met Silicon Valley financier Thomas James Perkins , maar het huwelijk eindigde na vier jaar in 2002. Steel heeft gezegd dat haar roman 'The Klone and I' werd geïnspireerd door een privégrap tussen haar en Perkins. In 2006 wijdde Perkins zijn roman 'Sex and the Single Zillionaire' aan Steel. Na jaren van vrijwel constant schrijven, opende Steel in 2003 een kunstgalerie in San Francisco, Steel Gallery, die hedendaags werk toonde en de schilderijen en sculpturen van opkomende kunstenaars tentoonstelde. De galerij sloot in 2007. Ze blijft shows een paar keer per jaar samenstellen voor de Andrea Schwartz Gallery in San Francisco. In 2002 werd Steel door de Franse overheid gedecoreerd als officier van de Ordre des Arts et des Lettres , voor haar bijdragen aan de wereldcultuur. ze brengt nu het grootste deel van haar tijd door in een tweede huis in Parijs. Ondanks haar publieke imago en gevarieerde bezigheden, staat Steel bekend als verlegen en daarom en haar verlangen om haar kinderen tegen de roddelbladen te beschermen, verleent ze zelden interviews of maakt ze openbare optredens. Haar huis met 55 kamers in San Francisco werd gebouwd in 1913 als het landhuis van suikermagnaat Adolph B. Spreck.