Is er een vreemder situatie denkbaar dan een danstent die zich in het holst van een Decembernacht, losrukt uit een drukke straat in Edinburg, zich in de lucht verheft en neerstrijkt op een of ander onmogelijk eiland voor de kust van Schotland? Voor deze situatie zag zich de openbare mening van Edinburg, Schotland en het gehele Verenigde Koninkrijk geplaatst, toen een onnozele Benedictijn het in zijn hoofd kreeg ter overtuiging der ongelovigen een wonder te doen, en een danstent door de lucht liet vliegen. Het is nu eenmaal zo dat de openbare mening nergens ter wereld in wonderen gelooft: nochtans kont niet geloochend worden dat, waar eens de danstent stond, nu een kale rots in de Noordzee lag. De openbare mening vond geen oplossing, zelfs met theorie van massasuggestie kwam men niet verder. Wat erger is, zelfs bisschoppen en kardinalen zagen geen oplossing, ofschoon zij wel in wonderen geloofden. Zodat er voor de onnozele Benedictijn niets anders opzat dan de danstent, ten gerieve van de openbare mening en van zijn kerkelijke overheden, weer naar zijn oude plaats terug te laten vliegen, en het wonder te begraven. Maar er waren tenminste twee mensen, een dansmeisje en een middelbare vrijgezel, voor wie het wonder het beging van hun geluk betekende.