Bespreking/2341257

Een nieuwe Snuffel! En wat voor een! Zo’n dikke snuffel heb ik nog nooit gezien. Honderdvijfentachtig pagina’s. Een mooi formaat pocket als uit de jaren zeventig, mag je wel zeggen én... daar kan je ook een heel mooi verhaal in kwijt. De Snuffel-reeks (een mooi gebonden boekje met leeslint en dus een sieraad in de boekenkast) biedt, volgens de achterflap, een springplank voor nieuw of miskend Nederlandstalig talent op het gebied van fantastische speurders. Een nieuw talent kan je Guido Eekhaut natuurlijk niet meer noemen, maar miskend... ik denk het nog steeds wel een beetje. Niet door mij, maar ik denk nog steeds min of meer onontdekt door het grote fantastieke lezerspubliek. Dit publiek ontzegt zich daarmee veel, want Guido Eekhaut is een van de meest originele fantastieke schrijvers die we in ons taalgebied hebben. Hij laat zich nooit weerhouden door grenzen tussen genres en weet mij al vele jaren te boeien én te verrassen door de meest uiteenlopende verhalen. Van Young Adult SF via horror en alternatieve geschiedenissen naar keiharde thrillers en wat dies meer zij. Wat het ook is... nieuw is het altijd weer en bij elk nieuw boek, of verhaal, ga ik er vrijwel meteen voor zitten.

Ook dus voor ‘Het fluisteren van de tijd’. Hoewel het nergens (ik kon het niet vinden) een roman (maar wel een fantastische detective) genoemd werd, vind ik, bibliograaf zijnde, dat ‘Het fluisteren van de tijd’ meer een bundel is en zal dus de inhoud als losse verhalen opnemen in Fandata. Uiteraard hebben ze een gemene deler in de stadsgids Anton. In de vijf verhalen, die in deze bundel verteld worden, leidt Anton vijf, zeer uiteenlopende, figuren rond in een alternatief Amsterdam, dat op sommige punten logisch en aardig op ons Amsterdam (niet dat ik er veel van ken) lijkt. Maar... er lopen ook biotechs rond. Een soort van opgewaardeerde dieren als vossen. Ze zijn half zo groot als de mens en zijn begroeid met een rode vacht als een vos en toch ook weer niet. Hij heeft een tandeloze bek, spreekt met moeite en is dus nauwelijks te verstaan. De biotechs... hebben ze een functie, of zijn ze slechts een soort van behang, met toch een eigen agenda? En uiteraard zijn er ook nog Anderen. Niet-mensen, of misschien liever verre neven of nichten van de mens. Ook hangt er sinds een maand, als een zwaard van Damokles, een artefact in een baan om Neptunus. Het ding doet zijn uiterste best zich te verschuilen achter de planeet zodat aardse telescopen het maar nauwelijks te zien krijgen. Tegen deze vervreemdende achtergrond leidt Anton verschillende mensen rond door dat toch vertrouwde, maar vreemde, Amsterdam. Mensen als Trump, niet met name genoemd, maar hij is moeilijk niet te herkennen. De achterkleindochter van Hitler. Heeft ze nog trekjes van haar overgrootvader? Of trekt hij op haar? Een afstammeling van De Sade. Een iemand die Albert heet en toch vrij zeker Einstein is. En dan nog een blinde dichter die J.L. heet. Stiekem vermaak ik me ermee dat met die J.L., ikzelf bedoelt wordt. Niet dat ik blind ben, maar wel dat ik soms mijn ogen wel sluit voor dingen die ik niet wil zien. Ook een vorm van blindheid. Wat drijft al deze mensen en hoe gaat Anton ermee om. Verrassend en origineel! Ik heb het al gezegd, maar ik herhaal het graag. Remco Meisner van Fantastische Vertellingen, de uitgever dezes, stuurde navolgend via facebook de wereld in: Het is al van meet af aan één van mijn lievelings! (My precious!). En... daar sluit ik mij volgaarne bij aan. Mocht u het nog niet door hebben... EEN AANRADER!!!