Persoon/N15

Wilhelmus Johannes Maria Antonius Asselbergs werd geboren in Bergen op Zoom. Dichter, essayist, redenaar en literair-historicus. Aanvankelijk volgde hij een priesteropleiding en studeerde daarna Nederlands. Brabander van inborst en Bourgondiër van levensstijl, verhuisde hij, na zich uit een priesteropleiding teruggetrokken te hebben, in 1929 naar Amsterdam, als redacteur van het dagblad De Tijd. Hij werd daar tevens de aanvoerder van de katholieke jongeren die zich verenigd hadden rond het letterkundig tijdschrift De Gemeenschap. Hij was vanaf 1934 redacteur van ‘De Gids’ en werd hoogleraar in Leiden in 1940 en vanaf 1952 in Nijmegen. Van Duinkerken werd in die tijd ook bekend door zijn pennestrijd met Menno ter Braak over geloof en rede, alsmede door zijn radicale afwijzing van het nationaalsocialisme ('Ballade van den katholiek'). Evenals Simon Vestdijk en andere vooraanstaande Nederlanders die door de Duitse bezetter wegens hun invloed als gevaarlijk werden beschouwd, was hij in 1942 bijna acht maanden geïnterneerd in het kamp Sint-Michielsgestel. Na de oorlog hervatte hij zijn letterkundige en journalistieke arbeid. Vanaf 1952 tot aan zijn dood was hij hoogleraar Nederlandse Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. De manier waarop Van Duinkerken zijn laatste ziekbed verdroeg heeft volgens Michel van der Plas ('In de kou') op velen die hem bezochten indruk gemaakt, deels door zijn mildheid en religieus gefundeerd optimisme, deels ook door de afschuwelijke pijn die hij welbewust doorstond, o.a. ten overstaan van Jan Engelman. an Duinkerkens poëzie heeft een traditionele vorm, een soms vertellende, soms betogende, altijd inhoudelijk gedachtenrijke zo niet overladen stijl, met daaronder een sterke, warme, soms wat melancholische gevoelstoon. Schreef ook onder de pseudoniemen Pieter Bakx en Andries van Doorn. Overleden in Nijmegen.