Titel/1993120216

‘Nu weet jij nieuw trollenkind,’ zei die stem, ‘dat je niets mag vragen. Als je Krato nooit iets vraagt over een wereld die ver is van hier, dan gaat het goed in je leven. Maar als je verder kijkt dan je lange neus en meer wilt weten dan goed voor je kan zijn, komt Krato met zijn snavel en zijn ogen.’ En hij stak zijn kromme snavel met de scherpe punt omlaag en keek de trollenkinderen één voor één doordringend aan. Er ging een huivering door Palle heen en hij hield zijn lippen op elkaar geklemd. Maar hij balde zijn vuisten en nam zich plechtig voor de vogel niets te vragen. Want die snavel en die ogen waren erger dan de dood. In een donker sparrenbos wonen de rotstrollen. Ze hebben weinig te zeggen en nooit iets te vragen. Ze weten niet wat lachen is en huilen. Nu niet meer, maar vroeger wel. Toen hadden ze in hun bos gelukkig geleefd, tot het kwaad uit het zuiden kwam...