Arthur Christensen

Geboren te Kopenhagen. Arthur Emanuel Christensen was een Deense oriëntalist en geleerde van de Iraanse filologie en folklore. Hij slaagde voor zijn middelbare schoolexamens in 1893 en ontving in 1900 van de Universiteit van Kopenhagen de mastergraad in Frans, geschiedenis en Latijn, en studeerde ook Perzisch en Arabisch bij AF van Mehren, Avestan bij Edvard Lehmann, Sanskriet bij V. Fausbøll, en Turks met Johannes Østrup. Nog voordat hij zijn diploma behaalde, had hij ‘Rustem, den persiske Nationalhelt’ en ‘Fortællinger og fabler af persiske Rammeværker’ (1899), al geschreven. In 1903 promoveerde hij; zijn proefschrift, ‘Omar Khajjâms Rubâijât. En litterœrhistorisk Undersøgelse’, die veel aandacht trok, werd het jaar daarop in een uitgebreide en herziene versie in het Frans gepubliceerd (Heidelberg, 1904). In de jaren na 1903 verdiende Christensen zijn brood als leraar en journalist (gespecialiseerd in buitenlandse politiek) tot 1919, toen hij buitengewoon hoogleraar Iraanse filologie werd aan de Universiteit van Kopenhagen (hoewel pas na wat "technische" problemen, zoals de faculteit wilde een leerstoel Iraanse filologie en folkloristische studies gecombineerd). Hij bekleedde deze functie voor de rest van zijn leven en stierf op de allerlaatste dag van zijn ambtstermijn.  In de jaren na 1903 verdiende Christensen zijn brood als leraar en journalist (gespecialiseerd in buitenlandse politiek) tot 1919, toen hij buitengewoon hoogleraar Iraanse filologie werd aan de Universiteit van Kopenhagen (hoewel pas na wat "technische" problemen, zoals de faculteit wilde een leerstoel Iraanse filologie en folkloristische studies gecombineerd). Hij bekleedde deze functie voor de rest van zijn leven en stierf op de allerlaatste dag van zijn ambtstermijn. Christensen studeerde uitgebreid in het buitenland en bestudeerde manuscripten in Londen en Parijs en vervolgens, onder de voogdij van FC Andreas, in Berlijn in 1902, en vervolgens in Göttingen, waar de oudtestamenticus Julius Wellhausen een hoogleraarschap voor Andreas had gekregen. De periode die hij 'aan de voeten van Andreas' doorbracht, was voor hem van doorslaggevend belang, aangezien die geleerde zijn enorme kennis over het algemeen deelde in directe ontmoetingen, in plaats van via publicaties; de twee mannen vormden een hechte vriendschap die zonder onderbreking duurde tot de dood van Andreas in 1930. Het was inderdaad Christensen die voor het eerst een rapport publiceerde (in de Deense krant Berlingske Tidende, 11 juni 1905) van Andreas' ontdekking dat de Manichean Turfan-teksten zijn geschreven in twee verschillende Iraanse talen, het Midden-Perzisch en Parthisch. Christensen maakte drie reizen naar Perzië, in 1914, 1929 en 1934, waarna hij elk verslag deed van zijn indrukken van de mensen, hun cultuur en de natuurlijke omgeving; ‘Hinsides det Kaspiske Hav’ (Kopenhagen, 1918), waarin de auteur, een voorstander van liberale ideeën, een bewonderend hoofdstuk over het babisme  en het bahai-geloof opnam; ‘Det gamle og det nye Persien’ (Kopenhagen, 1930), een enthousiast eerbetoon aan Reżā Shah Pahlavī's ijver voor technologie en hervorming; en ‘Kulturskitser fra Iran’ (Kopenhagen, 1937), waarin hij het werk van Jamālzāda, een reus van de moderne Perzische prozaliteratuur, aan het Deense publiek introduceerde. Al in 1907 produceerde Christensen de eerste versie van wat zou worden erkend als zijn magnum opus, een grondige reconstructie van de geschiedenis, de sociale structuur en het bestuur van het Sassanidische Iran. Hoewel Christensen een filoloog was in de 'klassieke' zin, die taal voornamelijk gebruikte als een hulpmiddel om de geschiedenis te begrijpen, profiteerde hij van zijn reizen in Perzië om materiaal over dialecten te verzamelen. Afgezien van periodes van reizen en studeren in het buitenland, bracht hij zijn hele leven door in Kopenhagen. Overleden te Kopenhagen.