Cocky van Dijk is uitgever en redacteur bij Uitgeverij Zilverspoor/Zilverbron. Zelf schrijft ze ook en ze heeft een aantal korte verhalen en boeken op haar naam staan. Haar meest recente boek (uit 2020) heet Het Doodschap met als ondertitel De schaduwkrijger. Het is het eerste boek van wat een serie moet worden.
Ik moest grinniken toen ik achter in het boek las dat het idee van Het Doodschap kwam door een tikfout. Omdat Van Dijk en ik beiden scherp zijn op taal, vond ik het grappig om te zien dat een tikfout ook tot inspiratie en een heel boek kan leiden.
Verhaalwereld
Het Doodschap is een organisatie die bestaat uit schaduwkrijgers. Zij brengen zielen over naar de onderwereld en moeten daar het evenwicht bewaren. Via een ingenieus systeem met weegschalen waarop de ziel te zien is als een vlammetje, weet de schaduwkrijger wanneer de volgende ziel gehaald moet worden. Si’denn is zo’n schaduwkrijger en hij doet zijn werk uitstekend, totdat hij Ranah ontmoet, een puber die als Zilveren Loper in de leer is bij haar vader. Zij leert rechtstreeks contact te maken met haar voorouders en andere overleden zielen en vormt zo een tegenhanger van de schaduwkrijgers.
Door de rivaliteit (in een grijs verleden ontstaan) tussen deze twee groeperingen, wordt Ranahs vader opgepakt en ter dood veroordeeld. Ranah wil hem redden en veroorzaakt door haar onwetendheid een hoop problemen.
Daartussendoor lezen we het verhaal van Rorrick, die door het Doodschap is opgeëist om schaduwkrijger te worden. Reden: zijn overleden schoonzusje is teruggehaald uit de dood en het evenwicht eist nou eenmaal een leven voor een leven. Via Rorrick leren we meer over deze duistere hoeders van de dood.
Personages
In elk hoofdstuk komen de drie hoofdpersonages steeds op dezelfde manier aan bod: Ranah, Rorrick en Si’denn. Het geeft houvast en biedt later in het boek een aangename afwisseling die spanning opbouwt. Uiteindelijk komen de verhaallijnen bij elkaar en weeft het verhaal zich via de drie perspectieven verder tot een einde met een twist.
Van Dijk zet sterke personages neer met elk een eigen stem en eigen verhaal. Aan Ranah had ik bijvoorbeeld meteen een hekel met haar typische puberale gedrag en haar idee dat ze een slachtoffer is. Ze ontwikkelt zich gelukkig wel en wordt daardoor beter verteerbaar, al kan ze nog steeds een pets om haar oren gebruiken vanwege alle problemen die ze veroorzaakt.
Rorrick daarentegen sloot ik meteen in mijn hart. Hij maakt als kind van een jaar of zeven de dood van zijn schoonzusje mee en bekijkt dat vanuit zijn kindperspectief met een groot vraagteken boven zijn hoofd. Als hij door het Doodschap wordt opgeëist omdat het schoonzusje is teruggehaald, kun je niet anders dan met hem meeleven en hopen dat zijn leven een positieve draai krijgt.
Si’denn is interessant omdat hij een voorbeeldige schaduwkrijger is, maar toch gaat twijfelen aan het hele hoe en waarom van het Doodschap.
Ik ben veel gewend wat leeswerk betreft dus het is een prestatie om mij op deze manier te laten meeleven met de personages.
Stijl
Van Dijks schrijfstijl is toegankelijk, bij vlagen ietwat kinderlijk, maar zeer geschikt voor de doelgroep: young adult.
Door de strakke afwisseling van de hoofdpersonages ga je op een gegeven moment de stem van het personage horen. Dat is knap gedaan.
Waar ik wel moeite mee had, was dat er wel erg vaak wordt verteld wat er met het lichaam van de personages gebeurt. Op elke pagina draait er zich wel een maag om, klopt er een hart in iemands slapen, tintelen er vingers, kriebelen er rillingen over een rug of kolkt, woedt of wervelt er wel een of andere emotie door een of ander lichaamsdeel. Dat mag wel een tandje minder. Want op de momenten dat die ervaringen echt belangrijk zijn (bijvoorbeeld bij het leren van magie), lees je eroverheen. Bovendien halen deze beschrijvingen de vaart uit het verhaal.
Een tweede punt waar Van Dijk op zou kunnen letten is het gebruik van vergelijkingen. Voorbeeld: “Woede kolkte als een verstikkend, kleverig teer vanuit haar onderbuik omhoog.” Afgezien van het feit dat de vergelijking behoorlijk overdreven is in de gegeven situatie (het lukte Ranah niet om een opdracht van haar moeder uit te voeren), schuurt het. Wat mij betreft klopt de vergelijking niet omdat iets wat kleverig is niet kan kolken, maar afgezien daarvan geeft de vergelijking geen goed beeld. Ze is te ver doorgedacht, alsof Van Dijk per se de clichés wilde vermijden.
Verder speelt de wereld zich af in een tijdperk waar geen elektriciteit is. Om dan te lezen dat het “leek alsof er een knop in zijn hoofd werd omgezet”, vind ik jammer.
Conclusie
Afgezien van de stilistische verbeterpunten is Het Doodschap een strak opgezet boek met een intrigerende verhaallijn en sterke personages. Van Dijk schreef hiermee een voorbeeldige en toegankelijke fantasy voor een youngadultpubliek. Ik ben benieuwd naar deel 2.
Deze recensie verscheen eerder op Fantasize.nl.