Bart De Wolf, ook wel bekend onder zijn echte naam als: Bart Huyghe. Onder zijn echte naam schijft hij ook poëzie en was het onder die echte naam niet geheel en al eens met het feit dat ik geen verstand had van voornoemde poëzie en dat dus ook niet kon/wilde recenseren. Met andere woorden... Bart Huyghe lag met mij (of ik met hem, dat was niet geheel en al duidelijk) in de clinch en die clinch werd uitgevochten op en in Fantastische Vertellingen. We rijmden en dichten tegen elkaar in en het einde van het liedje was, dat het allemaal niet zo erg was. De clinch was vooral voor de lol, én... lol (Laughing out Loud) was het.
Toen Remco Meisner een exemplaar van ‘Monsters & mislukte superhelden’, Barts eerste boek, ontving en vroeg wie er genegen was het werk te recenseren, stak ik uiteraard meteen mijn vinger op. Die kans liet ik me niet ontgaan. De opdracht in het boek was uiteraard niet voor mij bedoelt, maar het was er een vol dankbaarheid richting Remco. De genegenheid die daaruit sprak, ontroerde mij zelfs in hoge mate.
Welaan... gedaan met dat kleffe gedoe! Op de achterkant staat “en is het begin van een nieuwe griezelreeks voor de jeugd”. Maar wat die reeks dan nu ook was, werd me niet geheel en al duidelijk, dus voorlopig heb ik het maar: ‘Monsters & mislukte superhelden 1’ genoemd. Dat kan altijd later wel weer aangepast worden.
Volgens de bescheiden biografie in Fandata van Bart Huyghe is hij al vijftien jaar gezelschapsdierenarts in Lepelstraat (In Nederland! Nooit van gehoord, maar bestaat ondanks dat, toch). In zijn schaarse vrije tijd schrijft hij verhalen en aan de hand van twee van die verhalen werd hij door Hamley Books benaderd om die twee verhalen (Welke? Onbekend!) om te vormen naar een boek en daarin is hij wonderwel geslaagd. Volgens een kort interview (https://www.zuidwestupdate.nl/nieuws/dierenarts-schrijft-griezelverhalen-ik-bedenk-geen-verhalen-in-de-operatiekamer/) dat ik van hem zag, is er zelfs sprake van dat een tweede deel niet al te lang op zich zal laten wachten, al heb ik daar nog geen aankondiging van gezien.
Floris is dertien jaar als het verhaal begint en hij weet zeker dat hij een superheld wordt, maar dat blijkt nog steeds nergens uit en daar baalt hij als een stekker van. Zijn leven is zo saai dat zelfs zijn been ervan is gaan slapen. Haroen, zijn beste vriend, ziet het allemaal niet zo gebeuren en een bende pestkoppen onder leiding van grootste pestkop Dave (die hem SuperFlop noemt) al helemaal niet. Maar toch... er staat iets te gebeuren. Het eerste hoofdstuk start al met de kop ‘De ochtend na het voorval’, van een stuk op de website van de Westerkerke Koerier, dat er op het strand van Westerkerke lichamen gevonden zijn en zo meer. Het tweede hoofdstuk ‘Zes dagen voor het voorval’ begint de weg naar een week later. Spannend, maar meer vertel ik er niet over. Zoals altijd zelf lezen en genieten.
Het is geweldig geschreven. Het heeft alles wat een jeugdboek nodig heeft en ik heb het met plezier tot mij genomen, maar... het einde. Daar heb ik toch nog wat over te zeggen. Het is altijd meer dan goed als een verhaal eindigt met een klap en niet zacht jankend. Maar om te eindigen in het midden van het verhaal... Dat is een no go. Er hoort een einde te zitten. Je mag natuurlijk een cliffhanger lanceren als teaser voor het volgende boek, maar niet zomaar stoppen en de lezer er mee laten zitten. En dat is wat ik voelde... teleurstelling... ik was er mee blijven zitten, en dat gebeurt weinig tot nooit.