Even... heel even tussendoor, maar een keer. Moet kunnen! Een recensie van een Weirdo’s tijdschrift. Dat was ik al een tijdje van plan en nu moet het er maar eens van komen, dacht ik zo, want anders gebeurt het waarschijnlijk nooit!
Aanleiding is niet alleen dat het een alleraardigst en sympathiek blad is, maar ook omdat ik, net voor het lezen van ‘De barst in de hemel’ van Frank Roger, het essay van Max Moragie: Hoe heet het ook alweer? in Fantastische Vertellingen 66 gelezen had. Normaal gesproken (maar wat is normaal?) lees ik nooit twee verschillende recensie dingen door elkaar heen, maar ook nu mocht Weirdo’s even tussendoor. Alsof ik het aanvoelde, dat er iets bijzonders gebeurde. Het artikel van Max Moragie (lees de komende recensie van Fantastische Vertellingen 66) was een perfecte voorstudie voor het verhaal van Frank. Je ging De barst in de hemel met een andere blik bekijken. Ik las het zelfs voor een tweede keer en het werd nog mooier én begrijpelijker. Prachtig... die wisselwerking!!!
Goed... dat gezegd hebbende... de recensie van Weirdo’s 142. Het blad bestaat al sinds 1986 en sinds een jaar of twee ben ik erop geabonneerd. Dat komt omdat ik steeds aankondigingen van Frank Roger las op Facebook van het verschijnen van het blad met alweer een verhaal van hem dat ik dan weer miste. Dat kon dus niet én vandaar.
Normaal gesproken ‘doe’ ik tijdschriften niet, behalve dan HSF (dan wel de verhaleneditie) en Fantastische Vertellingen. Beiden staan bol van de verhalen en daar doe ik het eigenlijk voor. Waarom Weirdo’s nu dan wel? Welaan... allereerst omdat ik denk dat ze best eens wat promotie kunnen gebruiken. Ze hebben een oplage van 150 en doen telkenmale een dringende oproep voor meer abo’s, zoals ze zelf zeggen. En ten tweede dus, dat er nu nog twee verhalen in staan, waarvan één van Guido Eekhaut, waar ik ook altijd benieuwd naar ben. Frank en Guido behoren tot de groep van Vlaamse auteurs waar ik een fan van ben!
Weirdo’s ziet er nog steeds uit als toen. Een beetje als een exemplaar van de SF-Gids van Eddy C. Bertin. Nostalgisch dus... en dat vind ik leuk! Buiten de verhalen om, is het gevuld met gedichten, besprekingen en artikelen. Het is netjes geproduceerd en ziet er gelikt uit, al moet ik zeggen dat er wel eens mooiere omslagillustraties op staan, maar alla... een kniesoor die daar op let! Over smaak valt niet te twisten!!!
De mening over de gedichten in Weirdo’s, laat ik aan degenen die er verstand van hebben (jawel Bart (Huyghe), ook hier!), maar over de verhalen heb ik altijd wel iets te zeggen.
-Frank Roger – De barst in de hemel (SF)
Een hilarisch verhaal zoals we van Frank wel meer gewend zijn. Een barst in de hemel... het kan opgelost worden, daar hebben we SkyFix voor, maar tegen welke prijs? Kort maar prachtig! Maar... lees er het artikel van Max Morage, eerder genoemd, eens voor (of na) en je kijkt er ineens met andere ogen naar. Is het dan nog steeds hilarisch?
-Guido Eekhaut – De ring (geen fantastiek)
De ring is een niet-fantastiek verhaal, doch deze vaststelling heeft verder helemaal niets te maken met de kwaliteit van het verhaal. Het is prachtig en indringend verteld, en... waar. Je wordt nooit meer een schip dat voorbijvaart in de nacht.
-Pieter Drift – Zeep en zweet (geen fantastiek)
Een auteur die ik niet ken. Geen fantastiek, maar ook al niet erg! Mooi verteld verhaal over het ongrijpbare, dat we steeds proberen te grijpen. Maar het lukt nooit, of nu toch wel? We zullen het nooit weten.
-Frank Roger – Gezin met mutantenkinderen
Een verhaal zonder woorden van Frank. Ik neem het niet op in Fandata, maar het is geweldig en visueel heel erg sterk!!!
Alweer een leuk nummer! Ik heb er geen spijt van ooit abonnee te zijn geworden! Ik ben geen gedichten liefhebber. Dat ga ik ook niet worden ook, ik heb meer dan genoeg aan Fantastieke verhalen, maar ik ben in ieder geval wel verzekerd van vier nieuwe Frank Roger verhalen per jaar. Wat wil een mens nou nog meer?