Door een scheur in de bodem van de Aarde, die de mens door zijn onbeheerste technologie zelf veroorzaakt had, zakte het water weg. Oceanen kwamen droog te staan. Meren werden geblakerde massa’s klei. Een rivier werd een voor in een door hitte geteisterd land. Het water, waaruit onzegbaar veel eeuwen geleden alle leven was voortgekomen, trok zich terug. En met het water alle leven. Slechts een handjevol bevoorrechten wist dat de wereld zou vergaan en dat de mens, die zich in 1 miljoen jaar had geëvolueerd van een simpele levensvorm tot het enig denkende dier, gedoemd was te verdwijnen. Alleen aan de poolkap was nog water, bevroren tot het eeuwige ijs, maar desalniettemin water, dat een schamel restant van de mensheid in leven kon houden. Hij was één van de uitverkorenen, die met zijn gezin mocht blijven leven. Maar toen Philip Wade, de zielloze regeringsautomaat, van dit recht gebruik wenste te maken, ontdekte hij dat hij alleen kon blijven bestaan door alle beschaving te vergeten.
Dood Tij is een zwarte profetie van Chalres Eric Maine, die in deze variant op het Noach-thema niet alleen een toekomst schetst vol pure horror, maar die tevens prikt door het dunne vernis dat beschaving heet.