Het gezicht van de soldaat was krijtwit en overdekt met klam zweet en hij beefde en zijn ogen waren half dicht en zagen er glazig uit, zoals ze dat noemden. Hij nam het glas aan, maar scheen niet te weten dat hij het aanpakte. Hij dronk er niet van, maar hield het alleen maar voor zicht uit. Hij staarde nog steeds naar het vel papier. De majoor volgde zijn blik en op dat ogenblik kwam de explosie. Het glas leek uiteen te spatten, maar dat kwam gewoon omdat de soldaat het in zijn hand vermorzelde. Daarna zou hij zich op de majoor hebben gestort en de majoor wist dat, want hij werd net zo wit als de soldaat. Maar het leven van de majoor werd gered door de nog steeds uitgestrekte arm. Eerst droop er water uit en daarna bloed. Het druipende bloed redde het leven van de majoor eigenlijk, want toen George Smith het zag, leek het wel of hij alles en iedereen in zijn omgeving vergat...
De censuur van een Amerikaanse legerbasis krijgt een uiterst curieus briefje in handen van een jonge soldaat, gericht aan zijn meisje Anna. De soldaat wordt op het matje geroepen en windt zich daar zo over op dat hij moet worden opgenomen in een psychiatrische kliniek. Op last van zijn superieuren schrijft hij zijn levensgeschiedenis op en komt bij stukjes en beetjes de gruwelijke waarheid over zijn verleden aan het licht.