Vance aanprijzen is zo langzamerhand geheel overbodig. Na de onverwoestbare Asimov, Heinlein en Van Vogt, de drie traditionele meesters die iedereen wel kent, is Vance vooral sinds De Dirdir en De Pnume naar voren gekomen als de populairste SF-schrijver die we in Nederland kennen. En terecht.
Vance in onovertroffen in het schijnbaar moeiteloos suggereren van vreemde - maar beslist geloofwaardige omgevingen, compleet met hun eigen cultuur, tradities en kenmerkende eigenaardigheden.
Wanneer de laatste dagen van de oeroude planeet Aarde zijn aangebroken... wanneer zelfs het verleden volkomen is vergeten, vervaagd tot een antiek sprookje... leven er nog mensen. Herkenbare mensen. En ook andere, nieuwere levensvormen, zoals leucomorfen en deodands, dwalen over de vlakten en door de bossen van een stille planeet waar de trage rode zon niet meer ondergaat. Een planeet die in de vergetelheid is verzonken. Magie heeft de taak van de wetenschap overgenomen... en hij werkt. In de laatste dagen van de oude Zon...