Geboren te Den Haag, Zuid-Holland. Els de Groen-Kouwenhoven is een Nederlandse (kinderboeken)schrijfster, publiciste en journaliste. Na de middelbare school studeerde ze M.O. Frans aan de Katholieke Leergangen in Tilburg.
Ze gaf enkele jaren les, wat ze combineerde met schrijven en tekenen. Na een studie Frans werkte ze vijf jaar als lerares, een periode waarin ze haar eerste verhalen (in de tijdschriften Jippo en Taptoe) en boeken publiceerde. Veelal voor kinderen, optimistisch en fantasierijk. Later putte ze inspiratie uit haar werk als redactrice van de AD Kinderkrant, een pagina in het Algemeen Dagblad waarvoor ze wekelijks kinderen interviewde. Voor dit werk ontving ze uit handen van HKH Beatrix in 1978 de Jantje Beton Prijs. De krant beïnvloedde haar boeken ook op een andere manier. Vaak hadden de interviews actuele en pittige thema's, wat haar deed besluiten voor ouderen te gaan schrijven. Ze was van 2004 tot 2009 lid van het Europees Parlement en maakte deel uit van de fractie De Groenen/Vrije Europese Alliantie (Groenen/VEA).
In die tijd begon ze met het schrijven van korte verhalen. Sinds 1975 heeft De Groen tientallen boeken geschreven voor kinderen en jongeren, en in 1999 ook een boek voor volwassenen. Ook schreef ze recensies van jeugdliteratuur voor de boekenrubriek van de Kinderkrant en voor andere kranten en bladen en de BRT. Het boek Het jaar van het goede kind, dat De Groen schreef samen met de Russische dissidente schrijver Eduard Uspenski nadat ze hem in 1984 had ontmoet, werd daar in eerste instantie als staatsvijandig bestempeld, maar door de veranderingen onder Gorbatsjov (de perestrojka) ontving zij later de Russische Arkadi Gaidar prijs. Van het boek zijn meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Het boek is ook verfilmd.
Veel van De Groens boeken spelen zich af op de Balkan. Haar roman Tuig gaat over de Bosnische Burgeroorlog. Ze kreeg er onderscheidingen voor in onder andere Engeland en Zwitserland. In bewerkte vorm is het boek later uitgebracht onder de titel Mijn buren, mijn vijanden. In de loop van de jaren 80 begon De Groen zich te interesseren voor kernenergie. Haar boek Straling, mag het ietsje meer zijn? verkocht in Nederland 60.000 exemplaren. Ook presenteerde zij een Teleac-cursus.
Voor de Europese Parlementsverkiezingen van 2004 kandideerde Els de Groen zich op de tweede plaats van de lijst Europa Transparant. De lijsttrekker was Paul van Buitenen. De Groen en Van Buitenen wonnen voor Europa Transparant beiden een zetel in het Europees Parlement, binnen de fractie De Groenen/Vrije Europese Alliantie. Anders dan Van Buitenen nam De Groen ook standpunten in die buiten het terrein van financieel (wan)beleid lagen. De hieruit resulterende onenigheid tussen beide politici leidde in april 2005 tot het verzoek van Van Buitenen aan Els de Groen om de fractie te verlaten. De Groen weigerde dit en sindsdien werkte zij als onafhankelijk parlementariër binnen de EGP/EVA-fractie. Bij de verkiezingen voor het Europees Parlement in 2009 zag De Groen ervan af zich opnieuw te kandideren.
Els de Groen is gehuwd en heeft een dochter en een zoon.