Nathaniel Hawthorne

Geboren te Salem, Massachusetts. Was een Amerikaans schrijver en diplomaat. Zijn vader was een kapitein op de grote vaart. De vroegste Amerikaanse voorouder van Hawthorne was William Hathorne. Deze vestigde zich tussen 1630 en 1633 in de jonge Massachusetts Bay Colony. Toen Hawthorne vier jaar oud was, in 1808, overleed zijn vader in Suriname aan malaria, waarna de broers van zijn moeder de verantwoordelijkheid voor zijn educatie op zich namen. Op negenjarige leeftijd liep Hawthorne een wond aan zijn voet op die hem gedurende twee jaar aan huis bond. In 1818 verhuisden de Hawthornes naar Raymond in de staat Maine, maar het volgende jaar keerde Hawthorne terug naar Salem om zich voor te bereiden op de universiteit. In 1821 begon hij een opleiding aan Bowdoin College, waar hij levenslange vriendschappen vormde met onder meer Horatio Bridge en de latere president Franklin Pierce, die beiden lid waren van het Democratische literaire genootschap; jaargenoot Henry Wadsworth Longfellow zat bij het concurrerende Federalistische genootschap. In 1836 verrichtte hij literaire hand-en-spandiensten, zoals het redigeren van American Magazine of Useful and Entertaining Knowledge, een encyclopedie voor Samuel Goodrich, dezelfde Bostonse uitgever die voor zijn jaarboek The Token een vaste afnemer van Hawthornes verhalen was. In hetzelfde jaar haalde Horatio Bridge Goodrich over om een collectie verhalen van Hawthorne te publiceren met de toezegging dat Bridge zelf een eventueel financieel verlies op zich zou nemen. Daguerreotypie van Hawthorne omstreeks 1848 door Whipple & Black
Daguerreotypie van Hawthorne omstreeks 1848 door Whipple & Black
In maart 1837 begon zijn openbare literaire loopbaan met de verschijning van 'Twice-Told Tales', de eerste publicatie met Hawthornes naam op het omslag. In 1838 verloofde hij zich met Sophia Amelia Peabody. In 1839 ontving hij zijn eerste politieke benoeming, als medewerker van het Boston Custom House tegen een salaris van $1200 per jaar. In 1841 voegde hij zich, op zoek naar een huis, bij de utopische commune Brook Farm, waar hij na zeven maanden weer vertrok. De huwelijksvoltrekking vond plaats op 9 juli 1842, waarna het paar nog dezelfde dag in Concord ging wonen in een huis genaamd 'Old Manse'. In oktober 1845 verhuisden de Hawthorns naar Salem, Massachusetts.[3] In 1846 vond zijn tweede Democratische benoeming plaats, als opzichter van het Salem Custom House. Datzelfde jaar publiceerde hij Mosses from an Old Manse. In juni 1849 verliest hij zijn positie als gevolg van de nieuwe Whig-regering. In plaats daarvan brak zijn meest productieve periode als schrijver aan. In september 1849 begon hij aan een verhaal dat lang genoeg moest worden om de helft van een nieuwe verhalenbundel te vullen. Een jonge assistent-uitgever, James Fields, overtuigde hem er echter van dat een op zichzelf staand, lang prozawerk beter zou verkopen dan een collectie verhalen, waarop Hawthorne besloot 'The Scarlet Letter' zelfstandig te publiceren, voorzien van een inleidend verhaal, 'The Custom-House'. Het werk werd een literaire sensatie in de VS en Groot-Brittannië, en de auteur werd de beste Amerikaanse romancier genoemd. In hetzelfde jaar 1850 verhuisden de Hawthornes naar Lenox, in het westen van Massachusetts, het gebied dat the Berkshires heet en waar ook de bevriende auteur Herman Melville met zijn gezin woonde. Hier schreef Hawthorne in anderhalf jaar de roman 'The House of the Seven Gables', die in 1851 verscheen. Voor kinderen publiceerde hij in hetzelfde jaar 'A Wonder-Book for Boys and Girls'. Omdat de strenge winters in de Berkshires tegenvielen, verhuisde Hawthorne naar West Newton te Concord, waar hij in 1852 'The Blithedale Romance' schreef. In juni 1860 keerden de Hawthornes terug naar Concord, terwijl 'The Marble Faun' goed ontvangen werd. In zijn laatste paar jaar werkte Hawthorne aan vier romans, alle onvoltooid gebleven, over onder meer de zoektocht naar een levenselixer. Overleden in zijn slaap te Plymouth, New Hampshire. Hij werd begraven in de Sleepy Hollow Cemetery te Concord.