Geboren te Rotterdam, Zuid-Holland. Caren Peeters was een Nederlands schrijfster. Catharina Elisabeth Peeters werd geboren in een kunstzinnig gezin. Vader Gijs Peeters was docent in vrij en technisch tekenen en werd op latere leeftijd tekenaar van fossielen. Zijn tekeningen werden gebruikt in bijvoorbeeld De Nederlandse zoetwatermollusken (2004) en De fossiele schelpen van de Nederlandse kust (2010). Naar hem werd de Planorbarius peetersi, een uitgestorven posthorenslak, genoemd (Algemeen Dagblad 30 april 2009). Haar opa was eveneens tekenleraar, maar ook schoolhoofd en schilder. Haar zuster was docent, maar maakte daarna illustraties. Neef Nico Peeters is schilder van industriële objecten. Caren Peeters scheef haar eerste boek toen ze een jaar of zes was, maar dat raakte alleen bekend in zéér kleine kring (thuis). Ze ging in Rotterdam naar de lagere en middelbare school. Na gymnasium B te hebben afgerond studeerde ze aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ze studeerde er geneeskunde. Ze haalde haar kandidaats cum laude. Ze besloot toch verder af te zien van de studie, ze trok zich het leed van de patiënten te veel aan. Haar loopbaan was grillig: geneeskunde, informatica, planning, management. En altijd belandde er allerlei schrijfwerk op haar bureau. Tel daar een grenzeloze nieuwsgierigheid naar ongeveer alles bij op en je hebt alle ingrediënten voor een allround tekstschrijver. Haar specialiteit: complexe zaken begrijpelijk maken. Ze werkte vervolgens als docent informatica bij het Rekencentrum van de Gemeente Rotterdam, Wang en diverse bedrijven in de informatica. Ze was onder andere product manager bij Nokia Data, hun opkoper ICL Data. In 1996 ging ze werken bij Oracle BV in die eerdere functie en later als vestigingsmanager. Ze schreef aldaar ook brochures en zat in de redactie van het personeelsblad. Sinds 2006 werkt ze zelfstandig en sloot zij aan bij schrijverscollectief Klare Taal. Het collectief (her)schrijft (web-)teksten in vakliteratuur voor bedrijven en in "Jip-en-Janneketaal" voor de consument. Caren Peeters schreef in die laatste categorie een aantal folders op medisch gebied, zoals Verwijdering van de prostaat met de da Vinci operatierobot, dat genomineerd werd voor de Gouden Veer van De Nationale Schrijfwedstrijd, een stimulans voor heldere taal. In aanvulling op die werkzaamheden volgden studie- en instructieboeken. In 2005 mocht ze voor Opzij een aantal columns schrijven. Later verplaatste ze die activiteiten naar het tijdschrift HiQuarterly van Mensa. Ze is een fel kattenbewonderaar. Ze zat twee maal (1989 en 1990) in de jury van de Paul Harland Prijs, toen nog King Kong Award genoemd. Paul Harland (de prijs werd pas later naar hem vernoemd) en Tais Teng mochten toen de prijzen in ontvangst nemen. Caren Peeters is dol op verhalen, boeken, sprookjes en gedichten. Toen ze nog héél jong en onbezonnen was publiceerde ze sciencefictionverhalen in de Ganymedes reeks van Bruna en in een aantal SF-magazines. Ze was nog even actief voor kort bestaande stripblad Yéch. In 2019 werd het verhaal De verjaardag van de luiaard uitgegeven als prentenboek (met prachtige illustraties van Aron Dijkstra) uitgegeven door De Vier Windstreken. In 2020 verscheen Lotte en het Ceetje (met hartverwarmende illustraties van haar zus, Maria den Hertog-Peeters) bij C. de Vries-Brouwers. In 2021 gaf De Vier Windstreken het prentenboek Een baan voor Boris uit (met lieve en vrolijke illustraties van Romina Rollhauser). In 2022 verscheen haar eerste feelgood roman bij uitgeverij Ellessy: Het fluwelen masker. Ook haar tweede roman, Kiezels op de catwalk, Is in 2022 verschenen. In haar kantoortje in het gebouw bij de Unie schreef Caren driftig aan haar derde boek: Onvoltooid verleden. Volledig onverwacht overleden te Culemborg, Gelderland.