Persoon/4234

Geboren te Indianapolis, Indiana. Was een Amerikaanse schrijver. Hij was de jongste van drie kinderen van Kurt Vonnegut Sr. en zijn vrouw Edith (née Lieber). Zijn oudere broers en zussen waren Bernard (geboren 1914) en Alice (geboren 1917). Hij stamde af van Duitse immigranten die zich halverwege de 19e eeuw in de Verenigde Staten vestigden; zijn overgrootvader van vaderskant, Clemens Vonnegut, vestigde zich in Indianapolis en richtte de Vonnegut Hardware Company op. Zijn vader en grootvader Bernard waren architecten; het architectenbureau onder Kurt Sr. ontwierp gebouwen als Das Deutsche Haus (nu "The Athenæum" genoemd), het hoofdkantoor in Indiana van de Bell Telephone Company en het Fletcher Trust-gebouw. Vonneguts moeder werd geboren in de high society van Indianapolis, aangezien haar familie, de Liebers, tot de rijkste van de stad behoorden met hun fortuin dat voortkwam uit het bezit van een succesvolle brouwerij. Beide ouders van Vonnegut spraken vloeiend Duits, maar het slechte gevoel jegens Duitsland tijdens en na de Eerste Wereldoorlog zorgde ervoor dat ze de Duitse cultuur verlieten om hun Amerikaanse patriottisme te tonen. Dus leerden ze Vonnegut geen Duits spreken of introduceerden ze hem in de Duitse literatuur en tradities, waardoor hij zich "onwetend en ontworteld" voelde. De financiële zekerheid en sociale welvaart die de Vonneguts ooit hadden, waren in een paar jaar tijd vernietigd. De brouwerij van Liebers werd in 1921 gesloten na de komst van het verbod. Toen de Grote Depressie toesloeg, konden maar weinig mensen het zich veroorloven om te bouwen, waardoor klanten bij het architectenbureau van Kurt Sr. schaars werden. De broer en zus van Vonnegut hadden hun basis- en secundair onderwijs op privéscholen afgerond, maar Vonnegut werd geplaatst in een openbare school genaamd Public School No. 43 (nu de James Whitcomb Riley School).  Hij had last van de Grote Depressie, en zijn beide ouders waren diep getroffen door hun economische tegenspoed. Zijn vader trok zich terug uit het normale leven en werd wat Vonnegut een "dromerige kunstenaar" noemde.  Zijn moeder werd depressief, teruggetrokken, verbitterd en beledigend. Ze deed haar best om de rijkdom en status van de familie terug te krijgen, en Vonnegut zei dat ze haat tegen haar man uitte die "net zo bijtend was als zoutzuur".  Ze probeerde tevergeefs korte verhalen die ze had geschreven te verkopen aan Collier's, The Saturday Evening Post en andere tijdschriften. Vonnegut schreef zich in 1936 in op Shortridge High School in Indianapolis. Terwijl hij daar was, speelde hij klarinet in de schoolband en werd hij co-redacteur (samen met Madelyn Pugh) voor de dinsdageditie van de schoolkrant, The Shortridge Echo. Vonnegut zei dat zijn ambtstermijn bij de Echo hem in staat stelde om voor een groot publiek - zijn medestudenten - te schrijven in plaats van voor een leraar, een ervaring die volgens hem "leuk en gemakkelijk" was. Hij ging naar de Cornell University, maar trok zich in januari 1943 terug en nam dienst bij het Amerikaanse leger. Als onderdeel van zijn opleiding studeerde hij werktuigbouwkunde aan het Carnegie Institute of Technology (nu Carnegie Mellon University) en de University of Tennessee. Hij werd vervolgens ingezet in Europa om te vechten in de Tweede Wereldoorlog en werd gevangen genomen door de Duitsers tijdens de Slag om de Ardennen. Hij werd geïnterneerd in Dresden, waar hij de geallieerde bombardementen op de stad overleefde in een vleeskluis van het slachthuis waar hij gevangen zat. Na de oorlog trouwde hij met Jane Marie Cox, met wie hij drie kinderen kreeg. Hij adopteerde zijn neven nadat zijn zus stierf aan kanker en haar man omkwam bij een treinongeluk. Hij en zijn vrouw studeerden allebei aan de Universiteit van Chicago, terwijl hij werkte als nachtreporter voor het City News Bureau. Zijn boeken worden in Amerika zonder het sciencefiction stempel uitgegeven, zodat deze een groter publiek bereiken. Hij debuteerde in 1949 met korte verhalen in diverse tijdschriften. Vonnegut publiceerde zijn eerste roman, 'Player Piano', in 1952. De roman werd positief beoordeeld, maar was destijds niet commercieel succesvol. In de bijna 20 jaar die volgden, publiceerde hij verschillende romans die goed werden gewaardeerd, waarvan er twee, The Sirens of Titan [1959] en Cat's Cradle [1963], werden genomineerd voor de Hugo Award voor beste SF- of Fantasy-roman van het jaar. Hij publiceerde in 1968 een verhalenbundel met de titel 'Welcome to the Monkey House ' Zijn doorbraak was zijn commercieel en kritisch succesvolle zesde roman, 'Slaughterhouse-Five' (1969). Het anti-oorlogssentiment van het boek resoneerde met zijn lezers te midden van de aanhoudende oorlog in Vietnamen de recensies waren over het algemeen positief. Na de release ging 'Slaughterhouse-Five' naar de top van de bestsellerlijst van The New York Times, waardoor Vonnegut beroemd werd. Hij werd uitgenodigd om toespraken, lezingen en openingstoespraken in het hele land te houden en ontving vele prijzen en onderscheidingen. Later in zijn carrière publiceerde Vonnegut verschillende autobiografische essays en korte verhalenbundels. Ook heeft hij verschillende toneelstukken op zijn naam staan. Zijn thema is de mens in een verwrongen maatschappij, gebundeld tot een bizarre situatie en doordrenkt van zwarte humor. Ondertussen viel het persoonlijke leven van Vonnegut uiteen. Zijn vrouw Jane had het christendom omarmd, wat in strijd was met de atheïstische overtuigingen van Vonnegut, en met vijf van hun zes kinderen die het huis uit waren, zei Vonnegut dat de twee gedwongen waren "ander soort schijnbaar belangrijk werk te doen". Het paar vocht over hun verschillende overtuigingen totdat Vonnegut in 1971 van hun huis in Cape Cod naar New York verhuisde. Het paar scheidde en ze bleven vrienden tot Jane's dood eind 1986. Buiten zijn huwelijk, in 1972, wat de chronische depressie van Vonnegut verergerde en hem ertoe bracht Ritalin in te nemen. Toen hij halverwege de jaren zeventig stopte met het gebruik van het medicijn, ging hij wekelijks naar een psycholoog. In 1979 trouwde Vonnegut met Jill Krementz, een fotograaf die hij ontmoette toen ze begin jaren zeventig aan een serie over schrijvers werkte. Met Jill adopteerde hij een dochter, Lily, toen de baby drie dagen oud was. Hoewel hij in de jaren tachtig een productief schrijver bleef, worstelde Vonnegut met depressies en probeerde hij in 1984 zelfmoord te plegen. Overleden te Manhattan, New York City als gevolg van hersenletsel dat enkele weken eerder was opgelopen door een val in zijn huis van bruine steen.