'Het kortste spookverhaal ooit geschreven - dat plachten schooljongens in de jaren dertig elkaar tenminste te vertellen - luidt: De laatste levende man ter wereld zat alleen in zijn huis. Plotseling ging de bel van de voordeur... Vandaag geldt dit niet meer als het kortste spookverhaal. Het is het kortste science-fiction verhaal geworden. Als we het lezen, denken we niet langer aan een spookachtige bezoeker in een lijkkleed, die met een benige of doorzichtige vinger op de bel drukt. Die vinger is nu van metaal, of iets anders blauws dat nauwelijks op een menselijke vinger lijkt. Onze verbeelding en angsten zijn onvermijdelijk in nieuwe toon gesteld. Vergeleken met de eenvoudige wereld van vóór 1940 , toen we het zo gelukkig klaarspeelden zonder plastic, antibiotica, transistors, televisie, atoomsplitsing, hersenspoeling en ruimteproeven, leven we thans in het tijdperk van de science fiction.'