De verdronken AardeJ. G. Ballard

Als de zon zijn evenwicht verliest en onze aarde in een verzengende gloed zet, smelten de poolkappen. Het water stijgt even snel als de temperatuur en de voortwoekerende plantenwereld nestelt zicht in tropische jungles op de slibbanken. Tussen de gebouwen van halfverzonken wereldsteden scharrelen zich reusachtige reptielen in de lagunes. Het is alsof langvervlogen geologische tijdperken zijn teruggekeerd. Een handjevol mensen handhaaft zich binnen de poolcircel. Enkelen wagen zich naar buiten te trekken langs oude woongebieden: zij brengen de nieuwe aarde in kaart en zoeken naar relikwieën. Welmenende officieren van de VN houden zich met het eerste bezig, vol achterhaalde plichtsbetrachting. Piraten en vrijbuiters zoeken naar de achtergelaten kostbaarheden, zoals Strangeman en zijn gevolg van krokodillen. Maar als het klimaat de geologische ladder weert afdaalt, kan ook de menselijke geest niet achterblijven. Oerherinneringen aan de verzengende dagen van de sauriërs en de reusachtige boomvarens ontwaken diep in onze cellen.