Een selectie van de SF verhalen van Mike Jansen van de afgelopen vijftien jaar die een beeld schetsen van ons menszijn, in werelden en toekomsten die de onze zouden kunnen zijn. Zowel de positieve als negatieve aspecten van die toekomsten komen aan bod en het is zeker niet allemaal rooskleurig, maar er is altijd hoop, hoe gering ook, op iets beters.
Hij hoorde de fluistering van zijn geliefde ergens halverwege zijn tweede reis naar Van Maanens ster.
- uit: Lente in de Wintertuin
De ruimte is leeg. Mensen thuis weten niet hoe leeg, hoe onmetelijk immens leeg de ruimte nu eigenlijk is. En waar niets is, vind je ook geen brandstof of andere grondstoffen. En dat is toch bittere noodzaak in interstellaire ruimte.
- uit: Humanitarium
Een keer per jaar bezocht ik de Aarde. Niet omdat het noodzakelijk was, zoals voor gewonen met hun broze lichamen, maar omdat ik kon genieten van een zeebries, de geur van het regenwoud of de betoverende sfeer van sneeuw op een dennenbos.
- uit: Eudaimonia
Zacht fluistert ze het rijtje dat ze op school zo vaak herhaald heeft: ‘Mercurius, Venus, Aarde, ooit ons thuis, Mars, ons nieuwe thuis, Phaeton, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus.’ Het is een litanie geworden, een manier om haar hoofd te kalmeren en haar gedachten te ordenen.
- uit: Phaeton in reprise