Dorstige schaduwenEddy C. Bertin

‘Mijn moeder is dood,’ snikt Valentina. ‘Door mijn schuld. En daar kan ik niets aan veranderen.’ Of toch? In een boek van Anton leest ze: het bloed van een vampier kan een bron van leven zijn voor de doden. Valentina weet waar ze een vampier kan vinden. Ze heeft zijn koude lippen op haar hals gevoeld in haar nachtmerries. Ze grijpt haar kans als ze Huyze Steenveld kan bezoeken, want van die plaats heeft ze gedroomd. Maar zijn de bewoners wel vampiers? Ze wandelen gewoon in de zon... ze hebben alleen een vreemde witte vlek op hun gezicht. In Huyze Steenveld vindt Valentina een verschrikking die veel erger is dan een vampier. Niets is wat het lijkt. Alsof het huis ’s nachts in een andere wereld verandert. Dode dingen dwalen door de gangen en schaduwen maken zich los van de koude muren.